Ένας συνεχής παφλασμός έγιναν οι μέρες, καθώς προδιαγεγραμμένος ο ρυθμός τους, κι η ανάγκη για μια υπέρβαση, για υπέρμορον μια λάμψη, απροσδόκητη, πριν ένα καθορισμένο τέλος χάνεται στη γαλήνη και τη σιγουριά αυτής της τεχνητής ροής!

Συχνά, βρίσκομαι στη φάση να αναρωτιέμαι αν ενέργησα ορθά, αν οι προθέσεις μου είναι αυτές που θα έπρεπε κι αν η συνολική μου αξιολόγηση για μία κατάσταση ή ένα πρόβλημα είναι αντικειμενική. Ωστόσο, το συναίσθημα και η λογική με το καιρό μαθαίνουν το ένα από το άλλο άλλη και χρησιμοποιούν την ίδια γλώσσα. Οπότε είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις ποιος μιλάει!

Από μικρός είχα την θέληση να ζήσω για πάντα, κι αυτό έχει καθορίσει και τη ζωή μου μέχρι στιγμής. Ως αποτέλεσμα, ήταν καλά και κακά γεγονότα, εμπειρίες κ.α. Ένα από αυτά ήταν ο τρόπος της μελέτης μου στα πράγματα που με ενδιέφεραν πραγματικά. Αφιέρωνα και αφιερώνω εξαιρετικά πολύ χρόνο σε αυτά και σχεδόν πάντοτε αμελώ τις σχέσεις μου με τους άλλους ανθρώπους. Παρόλα αυτά, με το καιρό προσπαθώ να καταλάβω τους ανθρώπους όπως και να διαμορφώνω τις αποφάσεις μου με βάση τα δεδομένα που προσφέρουν.

Πάντα πίστευα πως οι καθημερινές κοινότυπες πράξεις και αντιλήψεις, που παρατηρούσα στους ανθρώπους ήταν κατά ένα μεγάλο ποσοστό είναι μάταιες ή άχρηστες.

Είναι φορές, που αναρωτιέμαι γιατί υπάρχει το συναίσθημα του φόβου. Οι μηχανισμοί του προστατεύουν από άμεσους αλλά και έμμεσους κινδύνους. Ωστόσο, το ερώτημα παραμένει, αν ο φόβος, ως συναίσθημα είναι χρήσιμος σε πιο περίπλοκα ή συναισθηματικά ζητήματα.

Συχνά, τριγυρίζω στο μπαλκόνι και παίζω με τη μια γλυκιά χνουδωτή ψυχούλα, τη σκυλίτσα μου τη Μάγια. Η Μάγια είναι μία ασυνήθιστη περίπτωση για σκύλος!

Αναρωτιέμαι πως περνάει ο χρόνος τελικά… Πόσα άλλαξαν! Θα έλεγε κανείς ότι έχω καταγράψει όλη την ενήλικη μου ζωή σε μερικές λίγο-διαβασμένες δημοσιεύσεις.

Ο λόγος ύπαρξης ενός ανθρώπου, είναι θέμα οπτικής γωνίας του καθενός. Και φυσικά, μίας εν γένει αντίδρασης, στην επικρατούσα βάση της πραγματικότητας μας.

Τα πάντα αλλάζουν μαζί μας! Ο τρόπος που σκεφτόμαστε καθορίζει, τον τρόπο που βλέπουμε το κόσμο! Και περιμένεις, ότι μια τόσο ακριβή κουβέντα, θα παραμείνει σαν απόφθεγμα.