Αυτό που ήξερα πάντα: Αν ο θάνατος είναι αφύσικος
τότε ο δρόμος του ανθρώπου είναι λάθος.

Είναι η ανάσα, η πρώτη που βαραίνει. Και αποσιωπά αργά τις σκέψεις
αφήνοντας ένα δροσερό σκοτάδι πίσω απ’ το κουρασμένο βλέμμα.

Με ένα χαμόγελο, λέω πως βαριέμαι το ησύχασμα. Μα έχω εθιστεί στο να το ψάχνω! Ίσως γιατί ψάχνω να βρω ότι έχασα, ότι ξέχασα, ότι νόμιζα πως βρισκότανε μπροστά μου. Ίσως γιατί φοβάμαι να σκεφτώ το μέλλον, φοβάμαι πως το ‘χω δει ξανά και ξανά
και δεν είναι αυτό που ήθελα.

Όσα και να ζήσω, όσα και να νιώσω! Αυτή,
η γεύση της αναμονής, μένει ακόμα. Η γλυκιά αίσθηση τ’ ονείρου, οι βιαστικές ανάσες πριν ξυπνήσω, η τελευταία εικόνα…

Είναι η μέρα που βλέπω κάθε φορά. Το μωβ που σιγά-σιγά ανοίγει, γίνεται το όμορφο, λευκό-γαλάζιο, που νιώθω τόσο γνώριμο. Δεν είναι το φως που μ’ αρέσει όμως να βλέπω. Μ’ αρέσει να βλέπω τις σκιές! Οι σκιές λένε πάντα αλήθεια. Προδίδουν πάντοτε που βρίσκεται ο ήλιος. Προδίδουν πάντα, τη τέλεια γωνία να κρυφτείς… -…

Το στοιχειό ταξιδεύει στους τοίχους. Το Στοιχειό κατοικεί ανάμεσα στους τοίχους… Και περιμένει το φεγγάρι να γεμίσει.

Υπάρχουν ταξίδια που δε τελειώνουν! Μέρη, που τα περπατάς αιώνες.
Υπάρχουν σκέψεις που ριζώνουν στο μυαλό! Δαίμονες που στέκονται εκεί για χρόνια.
Υπάρχουν αρρώστιες που μένουνε για χρόνια. Πληγές που γεννιούνται απ’ το σώμα.

Τα σύννεφα μαζεύτηκαν και ‘κάναν ένα κύκλο, τραγούδησαν
για μια φορά, την ομορφιά του ήλιου. Και διαλύθηκαν.
Έγιναν δροσιά, έγιναν βροχή κι ομίχλη.

Στην αρχή ήταν χαμόγελα και περιέργοι καινούριοι ήχοι, μυρωδιές κι αισθήσεις. Ήταν το φως, ήταν η νύχτα ήταν οι σκιές κι η μυρωδιά του πρωϊνού.

Μέρες και μέρες έρχονται και ξετυλίγονται σα να το λευκό χαρτί
άχρωμο, ασήμαντο, νεκρό κομμάτι μιας ζωής.