Είναι ο ίδιος άνεμος, που φυσάει κάθε βράδυ, τα ίδια δέντρα που τρεμοσβήνουν στο βάθος, εδώ και χρόνια! Κι είναι καιρός που παύεις να προσέχεις τις αλλαγές του χρόνου, και κάπως επιμένεις πως όλα παραμένουν ίδια!
Δημοσιεύτηκε από Konstantinos , 19 Ιανουαρίου, 2020
Τα δέντρα φάνταζαν, πράσινα! Και τα πουλιά νομίζω, τραγουδούσαν. Παράξενο! Το μονοπάτι έβγαζε στο σπίτι…
Δημοσιεύτηκε από Konstantinos , 4 Νοεμβρίου, 2019
Πάντα, στο τέλος ακούγονται τραγούδια… Ο,τι μένει είναι ιστορίες! Λόγιοι καθισμένοι σε τραπέζια, πίνοντας, μιλώντας και καπνίζοντας εικάζουν πεποιθήσεις και πλάθουν λόγια για τη μνήμη.
Δημοσιεύτηκε από Konstantinos , 1 Σεπτεμβρίου, 2019
… οι εικόνες της ημέρας, του πρώτου περίπατου, στολίζονται από τις σκούρες αποχρώσεις της πρότερης δροσιάς. – Μέσα τους, ακόμα βλέπεις κι αισθάνεσαι τον άσβεστο βόμβο της σιωπής!
Δημοσιεύτηκε από Konstantinos , 18 Ιανουαρίου, 2019
Ο λόγος που γράφω, ποτέ δεν αλλάζει, ποτέ δεν άλλαξε. Ο,τι αλλάζει, είναι ο τόπος, το σημείο του κύκλου, το σύμπαν…
Δημοσιεύτηκε από Konstantinos , 7 Ιανουαρίου, 2019
Παράλληλα στο γράψιμο, έρχεται η ελπίδα! Διαπιστώνεις, πως η ψυχή σου ακόμα, ανασαίνει!
Δημοσιεύτηκε από Konstantinos , 23 Απριλίου, 2018
Μερικές φορές, αναρωτιέσαι για το κόσμο, κάποιες άλλες όχι! Μα, είναι το μόνο πράγμα που μπορείς αισθανθείς και να αγγίξεις, πέρα από σένα. Ένα αχανές, γεμάτο ομίχλη όραμα!
Δημοσιεύτηκε από Konstantinos , 20 Απριλίου, 2016
Τα χρόνια προχωρούν, και τα λόγια μένουν πίσω. Όλα μένουν ίδια, για μια στιγμή του χρόνου·
Δημοσιεύτηκε από Konstantinos , 9 Δεκεμβρίου, 2015
Συνήθως, όταν γράφεις σε παρασύρουνε τα λόγια! Ένας παράλογος χείμαρρος, μ’ αστέρια, τόπους και ταξίδια, γεμάτο με πειρατές και κουρασμένους ταξιδιώτες.
Δημοσιεύτηκε από Konstantinos , 16 Μαρτίου, 2015
Λένε… Πως πέρασαν, οι εποχές του φόβου! Οι μάγισσες, πως γέρασαν και πέθαναν στα φέρετρα τους…
Δημοσιεύτηκε από Konstantinos , 22 Φεβρουαρίου, 2015