Σκέφτηκες ποτέ, ποια είναι τα σχήματα του κόσμου, τα νήματα π’ απλώνονται από τώρα ως το ποτέ και πάλι πίσω.

Κι είναι ο λόγος, η αιτία, αυτό π’ αναζητάς λίγες στιγμές, το βράδυ. Παλιές αγάπες, όνειρα, στιγμές που νόμιζες πως θα ‘χες βρει εξήγηση

Όσο ταξιδεύεις, να αλλάζεις σκοπό, μελωδία στα τραγούδια σου, σκέψεις για το δρόμο!

Ήσουν απ’ τις λαμπρότερες θεότητες στην πρώιμη γη. Στα πόδια σου, ο νέος κόσμος, όταν ακόμα τα βράδια κι οι ημέρες, διαρκούσαν ώρες!

Τις στιγμές, που το βλέμμα παραμένει ίδιο, σε ένα ατέλειωτο κενό. Είναι εκείνες οι φορές, που ο χρόνος σταματάει

Είναι οι ελπίδες των καταραμένων … -Μαύρες, χρωματισμένες με το γκρίζο σαν την ξεχασμένη τους αρχαία γη

Όταν πέφτουν οι σκιές, και πλησιάζει βράδυ: Σαν κάτι να θυμάμαι…

Τα ασημένια δάκτυλα του ήλιου άγγιξαν το δρόμο!
Και πήραν τα εναπομείναντα νερά κάποιου ψιλόβροχου,

Είναι απόηχος, όσων ελπίζω πως δεν έζησα!
ένα ζήτημα τιμής, που μένει δίχως τέλος …

Ήταν μία σκέψη, που ήρθε πίσω! Ένα όνειρο
για να συνεχιστεί …