Παράλληλα στο γράψιμο, έρχεται η ελπίδα! Διαπιστώνεις, πως η ψυχή σου ακόμα, ανασαίνει! Κι ένα αστείο, σε ξαφνική στιγμή, θα σου φέρει όπως πάντα λίγο γέλιο. Έτσι, μετά από χρόνια … Πάλι ξαφνικά θα θυμηθείς, και θα γελάσεις! Σα τρελός μέσα στο κόσμο, μα αυτό δε θα πειράξει, αφού σαν κάτι λιγοστεύει, γίνεται ανάγκη!

Ήταν εποχές, που οι γενναίοι ταξίδευαν τον κόσμο, πεζοπόροι, με πλοία, αεροπλάνα, σχεδίες, ακόμα και πατίνια! Μετά η αγαπημένη μου, η γνώση! Απαξίωσε τα πάντα!

Ήρωες κι ηγέτες ‘γίναν οι γραφιάδες! Σκληροί, παγωμένοι, πιόνια της ανάγκης και του φόβου. Οι άλλοι … Ακόμα γράφουν και περπατούν στα σκοτεινά! Δε θέλεις να ξέρεις τη μορφή τους, δε θέλεις να τους βλέπεις. Σε ενοχλεί η αθλιότητα της ύπαρξης τους.

( -Ακόμα όμως, απ’ αυτούς θέλω να ‘μαι! )

Έρχεται όμως μία εποχή … Που θα ακούγονται πάλι ιστορίες. Μύθοι, θρύλοι! Τυχοδιώκτες, πειρατές, κουρσάροι κι αποικίες! Μέρη που τα σύννεφα θα είναι κίτρινα και μωβ. Κι ένα άλμα, κοστίζει χίλιες λεύγες! Βουνά θα πέφτουν απ’ τον ουρανό, και πλήθη θα θαυμάζουν! Γιατί, τα νησιά, θα είναι σ’ άλλες θάλασσες κι οι θησαυροί απλά θ’ αλλάξουν σχήμα. Κι ίσως υπόσταση…