Μερικές φορές, αναρωτιέσαι για το κόσμο, κάποιες άλλες όχι!
Μα, είναι το μόνο πράγμα που μπορείς αισθανθείς
και να αγγίξεις, πέρα από σένα.
Ένα αχανές, γεμάτο ομίχλη όραμα!

Κάθε βήμα, που κάνεις, ανακατεύεται
με τις σκέψεις σου. Κι η ηχώ των βημάτων σου,
ακούγεται στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα.

Κάθε εικόνα που, σχηματίζεται αόριστα στα μάτια σου,
μένει σαν σύννεφο, λίγο πιο πίσω.
Κι όμως, όταν ρίχνεις τη ματιά σου προς τα εκεί, λες κι έχει αλλάξει,
δεν είναι εκεί, έπαψε να ακολουθεί…
Μα, αυτό δεν άλλαξε, μήτε έφυγε,
εσύ έχεις αλλάξει το τρόπο που κοιτάζεις!

Πάντα, μέσα στο σκοτάδι, βλέπεις
ένα φως από παλιά παράθυρα.
Γίνεσαι μάρτυρας, άλλων καιρών. Μαθαίνεις
να ονειρεύεσαι με νέους τρόπους!
Το κίτρινο-μπλε μακρινό τους φως, παίζει
με την ομίχλη και γράφει ιστορίες.

Κι είναι ένα νανούρισμα κι αυτό! Μια εικόνα,
από πράγματα, που έρχονται ή έφυγαν.
Κι είναι πάντα η γνώριμη ομίχλη…