Συνήθως, όταν γράφεις σε παρασύρουνε τα λόγια!
Ένας παράλογος χείμαρρος, μ’ αστέρια, τόπους και ταξίδια,
γεμάτο με πειρατές και κουρασμένους ταξιδιώτες.
Τα σύννεφα κρύβονται, όταν ο ήλιος ανατέλει,
και τρέχουν να στολίσουνε τη δύση. Την ώρα,
που ήλιος θα ψιθυρίζει για κάποιο θησαυρό …
Κι ένα καλοκαίρι, το φεγγάρι, θα δώσει
νόημα στα γράμματα του χάρτη. Ένα σκοπό
για τα όνειρα σου. Ένα μέρος να πιστέψεις!
Θυμάμαι, ένα βράδυ με βροχή. Το ξέσπασμα!
Το πρώτο μου σύντομο ταξίδι, ο δρόμος κενός, λίγα φώτα μόνο.
Δεν είδα ταξιδιώτες να με προσπερνούν, μόνο ένα σκύλο να γαυγίζει!
Μα καθώς … το νερό ποτίζει! Και το δέρμα
έχει συνηθίσει πια το κρύο! Όταν η ανάσα ξαναβρίσκει το ρυθμό της.
Φτάνεις κι ονειρεύεσαι! Και τότε, πραγματικά αρχίζει …
Είναι οι στιγμές της ζεστασιάς, μετά το κρύο
που μένουνε στη μνήμη. Είναι οι εικόνες των ανθρώπων,
που σου δώσανε ζωή. Που ριζώνουν στην καρδιά σου το κουράγιο!
Κι έτσι όταν θα γίνω πειράτης, κάθε φορά, θα έχω …
Ένα ταξίδι ακόμα για να κάνω!
Ένα κρυφό χαμόγελο πάντα στις θάλασσες!
Μια αλλοπρόσαλλή μανία για τις μάχες!
Μια αλλαγμένη γλώσσα για να κεντρίζω τη φαντασία των ανθρώπων!
