Το ταξίδι ξεκινά πάντα απλά, οι προετοιμασίες γίνονται στο νου μα σύντομα φαίνονται μικρές, δίχως φαντασία, δίχως σοφία, δίχως λόγο! Η σοφία έρχεται στο δρόμο, εκεί που περπατάς στα σκιερά δάση, στις πεδιάδες που χάνεται το βλέμμα, σε βουνά, φορτωμένα παγετό και σε θάλασσες, πράσινες και μαύρες, που οι ορίζοντες παίρνουν τα σχήματα των κόσμων.
Το πλοίο είναι πάντα, γεμάτο με ανθρώπους, άγνωστους. Προορισμός ένα αστέρι, κοντυλοχαραγμένος σε ταλαιπωρημένους χάρτες. Οι μυρωδιές γύρω, γεμάτες ελπίδα, φόβο, αγωνία, προσευχή! Όλα σκόρπια, λυτά σχοινιά, βρώμικο κατάστρωμα, ταλαιπωρημένη όψη, όλα ένα λάθος... - Μα τα πανιά είναι πάντα, ασημένια!
Πάντα φοβάμαι τα ταξίδια, μα πάντα τα προσμένω! Είναι οι τόποι, οι άγνωστοι. Και τα μέρη, τα παράξενα που πρόκειται να δω! Είναι το όνειρο ενός κήπου με νεράιδες, ξωτικά, εξωγήινους και κατεργάρηδες καλικάντζαρους να κοροϊδεύουν. Ένας τόπος να ξαναχτίσω ότι χάθηκε στο χρόνο, να στέκει μνημείο ενός ναού που δεν χτίστηκε ποτέ!
Όλα τα ταξίδια, έτσι παράξενα αρχίζουν κι αν θες, μένεις πάντα στα ταξίδια να αρμενίζεις. Με τ' άστρο να ναι πάντα, ένα ταξίδι ακόμα μακριά. Κάθε μέρος, κάθε νησί, κάθε πλανήτης γεμάτο μύθους και χαμένες πόλεις, για να βρουν οι τολμηροί! Κι έτσι, το πάθος καταλαμβάνει το πλήρωμα του πλοίου και τραγούδια ακούγονται παντού! Κι έτσι, οι απ' το καιρό κουρελιασμένοι ταξιδιώτες, θα γίνουν πειρατές, πειρατές τ΄ απείρου! Κι η λαχτάρα για ταξίδια γίνεται ανάγκη, γίνεται ζωή!
