Όταν η μέρα σιγήσει λίγο, και ο θόρυβος των ανθρώπων αργά καταλαγιάζει ο νους προσέχει τ' άρωμα των πεύκων απ' έξω, το φως που διαπερνάει τη κουρτίνα, τις ανάσες που μπαίνουν ήρεμα στο σώμα, και τις μακρινές φωνές που παίζουν το ρόλο, της ασυμμετρίας στο ησύχασμα.
- Με ένα χαμόγελο... Λέω πως βαριέμαι το ησύχασμα! Μα έχω εθιστεί στο να το ψάχνω! Ίσως γιατί ψάχνω να βρω ό,τι έχασα, ό,τι ξέχασα, ό,τι νόμιζα πως βρισκότανε μπροστά μου. Ίσως γιατί φοβάμαι να σκεφτώ το μέλλον, φοβάμαι πως το 'χω δει ξανά και ξανά και δεν είναι αυτό που ήθελα.
Μα όλα είναι ένα βήμα, όλα βρίσκουν το δρόμο τους στο τέλος! Έτσι θέλω να πιστεύω, έτσι πρέπει να είναι... Γιατί τίποτα δεν γίνεται αλήθεια, αν δεν τη φτιάξεις μέσα σου πρωτύτερα.
