Πάντα, στο τέλος ακούγονται τραγούδια… Ο,τι μένει είναι ιστορίες! Λόγιοι καθισμένοι σε τραπέζια, πίνοντας, μιλώντας και καπνίζοντας εικάζουν πεποιθήσεις και πλάθουν λόγια για τη μνήμη.

Μερικές φορές, αναρωτιέσαι για το κόσμο, κάποιες άλλες όχι! Μα, είναι το μόνο πράγμα που μπορείς αισθανθείς και να αγγίξεις, πέρα από σένα. Ένα αχανές, γεμάτο ομίχλη όραμα!