Το συμπέρασμα μου είναι πως ότι κι αν θέλεις εσύ, όσο κι αν ότι σκεφτεσαι και αισθάνεσαι είναι πραγματικό και ειλικρινές. Οι άνθρωποι έχουν το δικό τους δρόμο, διαλέγουν, λάθος ή σωστά.

Συνήθιζα παλιά, να αναπολώ τη μέρα, να βλέπω το ξημέρωμα.
Τη στιγμή, π’ ο ήλιος άγγιζε τα πρώτα δέντρα του ορίζοντα

Είναι η αλήθεια πως οι μέρες που περνάω ειναι πολυ περίεργες. Και κυριολεκτικά ψάχνω να βρω τον εαυτό μου λίγο πολύ. Πέρα ενός πολύ χοντρου θέματος που μου ρθε πάρα πολύ απότομα. Κι νιώθω πολύ αδικημένος. Έχω τρελαθεί να συμπληρώνω ένα κρυφό ημερολογίο. Το άρχισα με ένα section και έχω προσθέσει 2-3 επιπλεον σε μερικές…

Είναι ώρες, που πραγματικά σκέφτομαι πως ο Θεός, ότι κι αν υπάρχει με χει ξεχάσει. Περνάω τις τελευταιες μέρες, τη χειρότερη φάση της ζωής μου. Πέρασαν, πολλά χρόνια υποχρεώσεων, αναμονής, ελπίδας!

Θυμάμαι ακόμα τον ήχο, εκείνων των καιρών
θυμάμαι και την αίσθηση της κρύας ανάσας μες στο βράδυ.
Πως η ψυχή μου πάγωσε, εμπρός στο ξεχασμένο κήπο.

Στα μέρη των νεκρών περιπλανιέμαι, εκεί που που ναοί απομένουν γκρίζοι
και το νερό τη μνημη παίρνει. Ποτίζει τα κλήματα του Άδη
κι έτσι η ζωή και πάλι άνθίζει σαν ασφόδελος, από το θολό νερό.

Παντα ακούς εκείνο το τραγούδι, π’ ακούγονταν στο σιωπηλο ηλιοβασίλεμα
όταν Θεός και προσευχή γινόντουσαν ένα με την ηρεμία του κουρασμένου ήλιου.

Μια και έχει πέσει ησυχία, ας κάνουμε και μία ημερολογιακή εγγραφή. Τα τελευταία χρόνια αποφεύγω να γράφω καθημερινά, γιατί εύκολα ξεφεύγεις.

Η ζωη είναι τόσο δυναμική, ώστε κάθε μέρα, είναι διαφορετική. Και στο μόνο που μπορείς να βασιστείς είναι η πίστη πως πάντα υπάρχει κάποιο νόημα. Πως το χάος είναι μια ακόμη μάσκα της αλήθειας.

Μία λάμψη μέσα στη γη, μια θερμή φωτιά, αέναη
με τη καρδιά της να βουϊζει διαρκώς, να τρέμει.