Συνήθιζα παλιά, να αναπολώ τη μέρα, να βλέπω το ξημέρωμα.
Τη στιγμή, π' ο ήλιος άγγιζε τα πρώτα δέντρα του ορίζοντα
κι άπλώνοταν η σκιά, γέμιζε ολοκληρο ουρανό
σαν να 'τανε πλεχτο, σα να 'τανε το ντύμα της ημέρας. 

Κι οταν ερχόταν το γαλάζιο!
Όταν το φως ήταν πια λευκό
βρίσκοταν, μπροστά μου πάντοτε, η χάρτινη μορφή του κόσμου
μια αλλοίωτικη ψυχή, ένα νεκρό μου όνειρο
μια εποχη παιδίκη, που πέρασε. Κι ακόμα κυνηγάω!

- Δεν έμαθα ποτέ μου, να ξεχνάω.
- Δε ξέχασα ποτε μου τα αστέρια.
- Δε τόλμησα ποτέ μου ν' αλλάξω τη πορεια.
- Δε δείλιασα σε κύματα ποτέ.
- Δε βρήκα ποτέ μαγεμένους θησαύρους.
- Δε ζήτησα ποτέ πίσω τη ζωή.
- Δε τράβηξα ακόμα το σπαθί!

Απλά καθόμουν κι αγνάντευα, μέχρι το τέλος, να δω την ομορφιά
να αντιληφθώ την εννοια του κύκλου.
Μα πάντα, με τη γαλήνη έρχεται ο ύπνος, και χάνεται το τέλος.
Είναι μια μόνιμη κατάρα, όταν κοιτάς συνεχεια τον ήλιο.