Πολύ συχνά σκέφτομαι: Που ακριβώς οδήγει η ζωή μου. – Ειλικρινά δε ξέρω! Αρχικά, νομίζεις πως μία ζωή αναζητώντας την ουσία, έχοντας ιδάνικα και πίστη σε ένα λαμπρότερο αύριο, πρέπει να είναι αρκετά για να είσαι ευτυχισμένος (ή αλλιώς ικανοποιήμένος με τον εαυτό σου).

Το λαμπρότερο αύριο στο οποίο αναφέρομαι είναι το πολυαναμένο “Great Expansion”, όπου ο άνθρωπος θα επεκταθει σε άλλους πλανήτες και η τεχνολογία σε συνδιασμό με μία νέα εποχή ευημερίας, θα βοηθήσει τους ανθρώπους να απομακρυνθούν από τον υλισμό. Και πλεον, ο κάθενας θα μπορεί να έχει ότι έχει ανάγκη και θα εχει τη δυνατότητα να μάθει να πάντα και να ζήσει όσο του χρειάζεται.

Σίγουρα, νιώθω υπερήφανος που, έχω κρατήσει ιδανικά και μια ανόθευτη ακεραιότητα στο χαρακτήρα μου. Έχω προσπαθήσει να διαμορφώσω μία ουσιαστική ηθική και ειμαι κατα το πλείστον εν γνώσει της βαρύτητας των επιλογών μου. Αλλά, όλα αυτά, έχουν καταλήξει στη μοναξιά. Οι άνθρωποι πολύ συχνά βαριούνται τους υπολογισμούς. Η βιωσιμότητα των πραγμάτων δεν είναι πάντα προτεραιότητα, για τους ανθρώπους. Αυτό συμβαίνει, γιατί αυξάνει τη πολυπλοκότητα της ζωής, θέτοντας πολλούς περιορισμούς, και κατα συνέπεια την μειώνει την ελευθερία του ατόμου. -Ανεξάρτητα, αν η ιδέα της ελευθερίας του, ειναι μια συνειδητή αυτάπατη.

Όλα δείχνουν σαν να μην έχουν νοημα, μερικές φορές. Κυρίως όταν δεν έχεις άλλους να μοιραστεις τη ζωή σου. Ποιο το νόημα να πιστεύεις σε ένα λαμπρότερο μέλλον, όταν έχεις διαμορφώσει συνειδητά ένα γκρίζο, αδιάφορο παρόν; Τι μπορεις να πεις για το μέλλον, όταν το παρόν είναι ένα γραφειο γεμάτο χαρτιά με σημειώσεις, χρονοδιαγράμματα, ιδέες και μερικές μουτζούρες σκέψεων πεταμένες εδώ κι εκεί;

Και πάλι, έρχεται στο μυαλό μου η ζωή κάποιων άλλων άνθρωπων όπως του πατέρα μου. Που σπατάλησε τη ζωή του μεταξύ μιας αδιάφορης δουλειάς και ενός καφενείου. Αδιάφορος για τα παιδιά του, αδιαφορος για κάθε μέλλον. Δεν έκανε τίποτα στη ζωή του. Δεν έμαθε τίποτα. Πάντα πιστεύει ως αλήθεια αυτά που τον εξυπηρετούν, χωρίς περιθώριο για αμφισβητηση… Κι έτσι όταν θα έρθει η ώρα του θανάτου του, ο απολογισμός της ζωής του θα είναι αν όχι αρνητικός για όλους τους υπόλοιπους, θα είναι ένα απόλυτο τίποτα.

Κι έτσι θυμάμαι: Πως το γεγονός, ότι δεν ήθελα μια τέτοια ζωή με οδήγησε να επιλέξω τη ζωή που έχω τώρα!

Το πρόβλημα είναι, πως και στις δύο περιπτώσεις, μένεις μόνος! Σίγουρα, η καρδιά εμπρος στη δοκιμασία της ζυγαριάς του Άνουβη, θα εχει διαφορετικό βάρος. Επομένως και ο θεωρητικός προορισμός της ψυχής. Αλλά μια και

Οι θεοί μας άφησαν νωρίς… Γέρασαν και πέθαναν αφήνοντας τους ανθρώπους να δημιουργήσουνε καινούριους!

Έτσι και η παραδοσιακή ηθική, προερχόμενη από θρησκευτικές πεποιθήσεις, έχει περιορισμένη αξία και βαρύτητα. Η ουσία είναι το αποτέλεσμα που θα έχει η ζωή σου για τους άλλους. Πόσους θα επηρεάσεις και με ποιο τρόπο.

Μέχρι στιγμής, έχω περάσει μεγάλο μέρος της ζωής μου, αναζητώντας γνώση. Μια και έκρινα πως ήταν αυτό που μου έλειπε. Δε μπορείς να κρίνεις κάτι, αν δεν έχεις αρκετή πληροφορία… Το οποίο ισχύει πάντα, και παρότι υπάρχει μία μεθοδολογία για το πως κάποιος μπορεί να αξιολογεί τις επιλογές του, δε θα αναφερθώ σε αυτό τώρα. Το ερώτημα είναι πως μπορείς να ζεις σε ένα κόσμο που η αυτή η πληροφορία αλλάζει διαρκώς. Και η απάντηση: Αρχικά, επιλέγεις στη τύχη ή κατά συνείδηση, και με το καιρό μπορείς να έχεις ένα μικρό έλεγχο της ζωής σου, κάνοντας επιλογές βάση προήγουμενων εμπειριών. Εάν προσέχεις αρκετά τα αποτελέσματα των επιλογών σου, μαθαίνεις να είσαι συνετός. Και ο χαρακτήρας, όπως και ο άνθρωπος που θα επιλέξεις να είσαι, θα καθορίσει τη πρόθεση αυτών των επιλογών!

Θεωρώ πως για μια ζωή, η γνώση είναι το ένα κομμάτι της εξίσωσης. Το άλλο, είναι η πρόθεση! Η πρόθεση επηρεάζεται κατα πολύ από την αντίληψη (έχω αναφερθεί στο παρελθόν πως η αντίληψη διαμορφώνει την αυτογνωσία, αυτό που λέμε σκέφτομαι άρα υπάρχω!). Οι άνθρωποι τείνουμε να λειτουργούμε αυτόνομα, χωρίς κάποιο κοινό σκοπό, απαραίτητα. Ωστόσο, από τη στιγμή που ενας άνθρωπος κατανοήσει πως αποτελεί μέλος μίας κολλεκτίβας αυτοτελών οντοτήτων, και πως αυτά αποτελούν ένα σύστημα ή έναν ανώτερο οργανισμό αν θέλει κάποιος να το προχωρήσει λίγο περισσότερο! Η προθέση διαμορφώνεται γύρω από νέο κέντρο βαρύτητας, αυτό της κολλεκτίβας. Και ακόμα περισσότερο, όταν γίνει κατανοητό, πως σε αυτό το σύστημα δεν ανήκουν μόνο οι άνθρωποι, άλλα κάθε μορφή ζωής!

Βέβαια, τι σχέση έχουν όλα αυτά και τι τελικά μπορεί να θέλω από τη ζωή μου ή θέλω να πω;! -Σίγουρα, δε θέλω να είμαι μόνος μου. Αλλά θα ήμουν δυστυχησμένος με μια ζωή χωρίς ουσία. Είναι μια αντιφατική αλήθεια. Και περιμένω πάντα, πως κάτι θα τη γεφυρώσει.

– Κακά τα ψέματα, και οι φυσικοί περιμένουν εδώ και 50 χρονιά για τη θεωρία που θα γεφυρώσει τη κβαντομηχανική με τη βαρύτητα, αλλά τζίφος!

Παρόλα αυτά, νιώθω πως περιμένω κατι! Πάντα, πίστευα στα σημάδια, ακόμα κι αν φαίνεται δεισιδαιμονία. Πολλές φορές έρχεται μια στιγμή, βλέπεις κάτι και ξέρεις τι πρέπει να κάνεις.

Ειναι κάτι που δε το λέω συχνά. Συγκεκριμενα αποφεύγω να το λέω, γιατί δε ξέρω καν τι είναι… Σίγουρα δεν ειναι ψυχολογικό, σίγουρα δεν είναι νευρολογικό γιατί γενικότερα είμαι τυπικός με τα ιατρικά check ups, που περιλάμβάνουν και μαγνητικές εγκεφάλου και διάφορα άλλα. Το καλό να μπορείς να πληρώνεις καλή ασφάλεια. Ωστόσο, από την ηλικία των είκοσι, ακούω κατι σα φωνές στο κεφάλι μου. Δεν είναι φωνές γιατί δεν τις ακούω με τα αφτιά μου. Απλά αυτή είναι η αίσθηση. Κουλο, ναι μεν, αλλά πολλές φορές αισθάνομαι ότι θα χτυπήσει το τηλέφωνο και ποιος είναι, ακόμα κι αν έχει να παρει χρόνια. Άλλες φορές ακούω τις φωνές ανθρώπων σαν να με σκέφτονται κι άλλα τέτοια. Πράγμα που, γενικά είναι πολύ κουράστικό. Και από την αρχή προσπαθώ να μη πολυδίνω χώρο σε αυτή την αίσθηση. Γιατι πολλές φορές μπλέκεται με τα δικά μου συναισθήματα και φόβους, ρήχνοντας με ψυχολογικά. Και είναι φυσικό πως αυτό είναι πρόβλημα για τη καθημερινότητα.

Το πιεσμένο μου πρόγραμμα, τα τελευταία χρόνια έχει βοηθήσει αρκετά. Άλλα, εξ αιτίας αυτού του ίσως ανεξήγητου πράγματος στη ζωή μου, συνεχίζω να εμπιστεύομαι πως υπάρχουν σημάδια και θα εμφανιστούν αν ειμαι αρκετά προσεκτικός.

Η ζωη είναι τόσο δυναμική, ώστε κάθε μέρα, είναι διαφορετική. Και στο μόνο που μπορείς να βασιστείς είναι η πεποίθηση πως πάντα υπάρχει κάποιο νόημα. Πως το χάος είναι μια ακόμη μάσκα της αλήθειας.