Είναι ώρες…

Είναι ώρες… https://logos-en-logois.gr/wp-content/uploads/2018/09/419819_3001349911689_420173828_n.jpg Konstantinos Tsatsarounos

Βασικά, γράφω πολύ τελευταία… είναι που έχει πέσει καλοκαίρι και πραγματικά έχουν μαζεύτει πολλά πράγματα που σκεφτόμουνα και πολύ εσωτερική διεργασία να κάνω. Συνέβαλαν και γεγονότα, όπως γράφω επιγραμμάτικα. Αλλά, τα γεγονότα δεν αφορούν κανένα. Οπως στρώνουμε, κοιμόμαστε, κι ελπίζουμε να μας λυπήθούν οι Ερινύες (μιλώντας για τον εαυτό μου).

Είναι ώρες, που πραγματικά σκέφτομαι πως ο Θεός, ότι κι αν υπάρχει με χει ξεχάσει. Περνάω τις τελευταιες μέρες, τη χειρότερη φάση της ζωής μου. Πέρασαν, πολλά χρόνια υποχρεώσεων, αναμονής, ελπίδας! Εδω και 4-5 χρόνια λειτουργώ στον αυτόματο, θέλω συγκεκριμένα πράγματα, ελπίζω συγκεκριμένα πράγματα, κάνω συγκεκριμένα πράγματα: Δουλειά, διάβασμα, προπόνηση και μερικές σκέψεις και ελπίδες που μάλλον θα κρατήσω για τον εαυτό μου. Κάνενας, δε θέλει να ξέρει. Και τώρα πια, φοβάμαι κι εγώ δε θέλω να ξέρω. Νιώθω ολο το βάρος να χει μαζευτεί.

-Ο Paulo Coelho στον Αλχημιστή έγραψε: Πως όταν θέλεις κάτι πολύ, το σύμπαν συνωμοτεί για να στο δώσει.

Και παρότι, πάντοτε ήμουν λάτρης του Coelho, βάσισα μέρος της ζωής σε αυτή τη φιλοσοφία. Τη προχώρησα, την έψαξα. Βρήκα παράδοξα, βρήκα ένα κομμάτι του εαυτού μου.

Μα όταν θέλεις κάτι πολύ, μόνο αν αδράξεις να το πάρεις, ίσως το κερδίσεις. Άλλες φορές, πάλι δε θέλει και φεύγει, γιατί απλά δεν είσαι απ’ το δικό του κόσμο. Είναι τα παιχνίδια της μοίρας αυτά. Και βρίσκεσαι να κάθεσαι σε ένα βράχο να κοιτάς ένα νεκρό τοπίο. Άλλες φορές να θυμάσαι τη ζώη σου, να φέρνεις στη μνήμη σου εικόνες. Να γυρνάς λίγο πίσω να τις ξαναζεις. Να τις αλλάζεις λίγο. Μήπως και πιστέψεις πως έγιναν διαφορετικά. Ειναι ένας τρόπος να ξεφύγεις λίγο. Πριν βρεθείς ξανά, στην εικόνα του βράχου. Και συνειδητοποιήσεις πως όλα ήταν μια εικόνα που έπλασες ο ίδιος.

Μα, οι εικόνες που πλάθεις ο ίδιος σε διαμορφώνουν. Αν σκεφτείς πως είσαι στρατήγός, να μάθεις να ηγείσε, να πέφτεις στη μάχη πρώτος. Άμα σκεφτείς πως είσαι ήρωας, μαθαίνεις να παθαίνεις. Έίναι εκείνες οι στιγμές που σε κάνουν αυτό που είσαι. Όχι, οι άνθρωποι, όχι θεοί, ούτε τα γεγονότα.

Τα τελευταία, είναι κάτι σα το νερό. Αλλές φορές δροσερό και ήρεμο, άλλες φορές παγωμένο και ταραγμένο κι άλλες φορές θερμό σαν δηλητήριο. Στο νερό μπορείς να δεις μόνο τα κύματα, τα άλλα όχι. Πρέπει να βουτήξεις για να μάθεις. Και τότε, δεν υπάρχει πάντα γυρισμός! Δεν υπάρχει μετάνοια, δεν υπάρχει συγχώρεση, δεν υπάρχει λύτρωση. Απλά, αγωνίζεσαι για να ανέβεις σε ένα βράχο, το ίδιο βράχο που καταλήγεις να αγναντεύεις τη ζωή σου. Συνήθως μόνος… με μια ελπίδα πως θα δεις κάπου στον ορίζοντα κάτι καινούριο, κάτι παλιό, κάτι γνώριμο. Και παρόλα τα σημάδια, θα σκέφτείς και πάλι να βουτήξεις. Μήπως και σώσεις κάτι απ’ τις εικόνες που φαντάστηκες. Μήπως, πετύχεις κάποιο πλοίο, να το παίξεις πειρατής. Πειράτης, ναύτης, αργοναυτης… Κάτι, τέλος πάντων!

Καποιές φορές, καθήμενος στο βράχο μου, ειρωνεύομαι τον εαυτό μου. Πάντα, πίστευα πως θα έδινα τη ψυχή μου στην αλήθεια. Θα πρόσφερα θυσία τον εαυτό μου προς τα όνειρα. Μα είναι το παράδοξο, πως όλα αυτά δε στέκονται να περιμένουν. – Ξεγλυστράνε, μαζί με το νερό. Και μέτα, μένω γι’ άλλη μια φορά να πλάθω μονος μου εικόνες. Και να ελπίζω πως κάποιο κύμα, θα τα φέρει πίσω.

Και θέλεις εαυτε μου, να βουτήξεις, να τα κυνηγήσεις, να κρατήσεις κάποιες εικόνες ζωντανές, να γίνουν μνημες. Να μπορέσεις να κρατήσεις κάτι. Στο τέλος θα το κάνεις! Μα θα έχουν αλλάξει, και θα σε φοβούνται. Κι εσύ θα σαι γδαρμένος απ’ το κύμα, και δε θα σε γνωρίζεις.

Ο ποιητικός λόγος, είναι ο πιο εύκολος τρόπος να εκράσω εδώ αυτό που σκέφτομαι. Γιατί, αν και πάντα πίστευα, πως τη ψυχή σου, τη πλουτίζεις μόνος σου. Και φτιάχνεις το κόσμο σου όπως θέλεις. Όταν προσφέρεις κομμάτια από τον εαυτό σου χάνεσαι, πονάς, αναρωτιέσαι! Και όλα αυτά συνεισφέρουν στο να κουράστείς, να κλάψεις ίσως, να καταριέσαι το Θεό, το σύμπαν, για τα λιγοστά που χεις πραγματικά ανάγκη, και σου στέρησε. Μα ακόμα κι αν δεν υπάρχει νόημα, ποιος είσαι, αν δεν επιμείνεις πεισματικά στα όνειρα σου. Στο τέλος απλά θα καταλήξεις ένας γκρινιάρης, θυμωμένος με τη θάλασσα. Τουλάχιστον έτσι, θα ξέρεις πως προσπάθησες.


Konstantinos

Είμαι μηχανολόγος μηχανικός από το ΑΕΙ TT Πειραιά.

Ασχολούμαι με τον προγραμματισμό στον κομμάτι ανάπτυξης εφαρμογών ιστού (εφαρμογών που προβάλλονται και χρησιμοποιούνται από browser). Και στην αυτόνομη, μηχανική εκμάθηση αλγορίθμων.

Τον ελεύθερο μου χρόνο, τον περνάω σε προσωπικά projects. Είτε στο διάβασμα και την προσωπική εξέλιξη. Ενώ πάντα, ψάχνομαι για καλές ταινίες!

Ασχολούμαι με τις θετικές επιστήμες γενικότερα, κυρίως με αστρονομία - αστροφυσική και μηχανική.

Όταν έχω αρκετό χρόνο, ζωγραφίζω, με μολύβι ή κάρβουνο και ψηφιακά (tablet, digitizer).

Έχω ασχοληθεί με πολεμικές τέχνες:

- Shotokan karate (3 Kyu)
- Tae Kwon Do (1 Dan)

Κι εν τέλει κατα το δυνατό ακολουθώ ένα υγιεινό πρόγραμμα διατροφής και άσκησης.

Γράφω πεζά και ποιήματα για τα οποία συντηρώ στο παρόν blog!