Άφησα να πέρασει ένα μικρό διάστημα για να μπορέσω να ξεκαθαρίσω μερικά πράγματα. Έκανα και κάποιες συζητήσεις με μερικούς φίλους. Γιατί κακά τα ψέματα όσο ικανός και να ‘σαι στο να αξιολογείς καταστάσεις, όταν είσαι σε συναισθηματική φόρτιση, οι φίλοι, έστω και λιγοστοί είναι καλό να υπάρχουν.
Όταν λέω φίλους, εννοώ ουσιαστικούς φίλους, προφανώς, όχι τους ανθρώπους που έχουν να σε ρωτήσουν πως είσαι 6-7 μήνες. Αυτοί οι άνθρωποι είναι επικεντρωμένοι σε άλλα πράγματα, δεν ασχολούνται με σένα.
Το συμπέρασμα μου είναι πως ότι κι αν θέλεις εσύ, όσο κι αν σκεφτεσαι κι αισθάνεσαι ότι κάτι είναι πραγματικό και ειλικρινές. Οι άνθρωποι έχουν το δικό τους δρόμο, διαλέγουν, λάθος ή σωστά. Και όπως κι εσύ, πρέπει να αντιμετωπίσουν τις πράξεις τους. Βέβαια, το πως εσύ θα αντιμετωπίσεις τις πράξεις τους ως μέρος του κοινωνικού κύκλου ή ως τρίτος, αναλόγως το πως σε αντιμετωπίζουν οι ίδιοι και πως ορίζεις εσύ τον εαυτό σου. Εξαρτάται από σένα. Γιατί, μη ξεχνάμε ότι είμαστε κομμάτι ενός συστηματός, και κάτι που κάναμε λάθος εμείς, μπορει να οδηγήσει σε ένα λάθος του άλλου. Αυτή η κατανόηση πρέπει να υπάρχει για να μπορείς να αξιολογήσεις κάτι σωστά.
Οι περισσοτέροι άνθρωποι, βάζουν ταμπέλες και δημιουργούν ένα κόσμο στον οποίο αισθάνονται ασφαλεις. Μα τέτοιος κόσμος δεν υπάρχει! Ο μόνος λόγος που το κάνουν αυτό είναι για να πάψουν να φοβούνται το μέλλον και ίσως τον εαυτό τους. Ο καλύτερος τρόπος όμως για να σταματήσεις να φοβάσαι το μέλλον και τον εαυτό σου. Είναι να γνωρίζείς τον εαυτό σου. Που είναι το μόνο κομμάτι της πραγματικότητας που, έχεις ένα στοιχειώδη έλεγχο. Δεν έχουμε υπολογίσιμο έλεγχο σε τίποτα άλλο!
Οπότε πρέπει να τους δώσεις την ελευθερια και το χρόνο να σκεφτούν. Ότι κι αν σημαίνει αυτό γι’ σένα. Όπως επίσης πρέπει να τους αφήσεις να ξέρουν πως δε θα τους κρίνεις για τα λάθη τους. Στη τελική σε κάθε περίπτωση, όλοι έχουμε ευθύνη για τα λάθη των άλλων, όπως κι αυτοί για τα δικά μας. Οπότε είναι καλό, να είμαστε ανοιχτοί.
Θα πει κάποιος, αυτό θυμίζει τη παραβολή του ασώτου της Χριστιανικής Θρησκείας… – Ναι, θα μπορούσε. Αλλά δεν αναφέρομαι σε καμία θρησκεία. Αλλά, στο ουσιαστικό κομμάτι πως, δεν εξυπηρετεί σε τίποτα η τιμωρία. Ποιος ο λόγος να θυμώσεις για κάτι και να απομακρυνεις τον άλλο, αφού έτσι και κακό θα του κάνεις και θα τον απομακρύνεις. Τιμωρίες εφαρμόζουμε πλέον σαν κοινωνια με τον εγκλείσμο, σε περίπτωση που κάποιος κριθεί επικίνδυνος!
Δεν είναι όλες οι πράξεις επικίνδυνες. Σίγουρα δεν είναι όλες πως το κοινό καλό. Και πολλές φορές ούτε προς το προσωπικό καλό κάποιου ανθρώπου. Αλλά είναι επιλογές.
Τελικά αυτό που συμβαίνει, αν έχει κάποιος στο μυαλό του όλα αυτά. Είναι, πολύ απλά, να αφήνουμε τα πράγματα να κυλίσουν. Ο καθένας συνεχίζει το ταξίδι του! Μέχρι να έρθει η στιγμή που οι πορείες μπορεί να αρχίσουν να συγκλινουν πάλι. Και τότε τα πράγματα μπορει να αποκτήσουν ενδιαφέρον, μπορεί να αλλάξουν οι απόψεις, μπορεί να αλλάξουν κόσμοι ολόκληροι!
Από την άλλη, μπορεί και όχι. Αλλά και πάλι, όλα αυτά είναι κομμάτι της πορείας που επιλέγει ο καθένας ν’ ακολουθήσει.
