( Γιατί νιώθω, οι άλλοι πως μισούν, μα δεν το ξέρω!

Γιατί έλπισα απ’ την αρχή, πως θα διαφέρω …
Θα είμαι άνθρωπος με καρδιά κι πήγα προς τα κει
να διδαχτώ τ’ αδίδακτα.
Μα δεν έμαθα όσα διδάχτηκαν οι άλλοι …)

Μου λείπει μια «Αγάπη», φοβάμαι και δεν ζω!
Χάνω τα χρόνια και με αποτράβα -κάπου- η αγωνία
ένα σημείο δυστυχίας, της πικρής μου αποξένωσης.
Ανώφελα ζητώ ζωή, σε κάποιο βλέμμα …

Νιώθεις μόνος! Κι αναζητάς σ’ ένα κόσμο τη καρδιά σου
Αναρωτιέμαι, άραγε αν οι γύρω σου σε βλέπουν;
Είναι απορροφημένοι κι αυτοί απ’; το ταξίδι τους …
Ενώ εσύ … Δεν δείχνεις που βρίσκεται η καρδιά σου.

Ο καθένας βγάζει με κάθε ανάσα ένα ξεχασμένο πόνο!
Κι ακόμα ψάχνω, τι σχήμα έχει ο δικός μου…
Το φρικτό του όνομα, που μάλλον είναι το δικό μου