{ Σκέφτηκα να γράψω μια “ποίηση”, κάτι σαν ξένο!
κάνοντας χρήση μιας θέρμης και ενός πράσινου βλαστού
να αναζητήσω μερικές συνήθειες
που βρίσκονται στην έννοια κάθε ζωής
και παρόλα αυτά ξεχνιούνται.

Και σκέφτηκα… Πως ήτανε όμορφο να δώσω
το όνομα, που ήλπισα πως θα υπήρχε…
Κάτι, για να χαρακτηρίσω τα βουνά,
τα χιονιά, τα καλοκαίρια, τα λουλούδια και τις ζέστες! }

Η σκέψη κι η ενύπαρξη είναι κάτι απερίγραπτο
ομολογώ, πως ποτέ δεν θα καταλάβω ούτε τη μορφή τους!
Μα αλησμόνητα θα είναι όσα γίνουν, για πάντα…
κι ίσως ακόμα…ακόμα απ’ αυτό πιο πέρα.

Και μια υπέρβαση σ’ όλα είναι η πίστη! -Το ‘χω ξαναπεί:
Είναι ένα μονοπάτι, μια αυγή κι ένα βράδυ
με έναν ήλιο στον ορίζοντα και χίλια αστέρια
να χουν μόλις χαραχτεί στο βαθύ γαλάζιο.

Κι είναι ένα όραμα, που βρίσκεται λίγο πιο πέρα.
Με ένα αγωνιώδες βάδισμα, το φτάνεις
με λίγο απ’ τα μάτια σου, και μια στάλα από ελπίδα
μαζί, είσαι το όραμα κι η ομορφιά των άλλων!