Σήμερα, αφού έφαγα, γύρισα στο δωμάτιο μου. Πάνω στο κρεβάτι μου, ήταν ξαπλωμένη η σκυλίτσα μου, η Μάγια. Ήταν ξαπλωμένη στο πλάι, με τα μάτια ορθάνοιχτα. Περίμενε να της πω να κάνουμε κάτι μαζί. Αντίθετα, κάθισα λίγο στο γραφείο. Κοίταξα τις οθόνες μου, social, chat, emails ώστε να απαντήσω σε συνεργάτες. Και μετά, πήγα και την αγκάλιασα. Νιώθω πολύ ήρεμος όταν την αγκαλιάζω.

Το συμπέρασμα μου είναι πως ότι κι αν θέλεις εσύ, όσο κι αν ότι σκεφτεσαι και αισθάνεσαι είναι πραγματικό και ειλικρινές. Οι άνθρωποι έχουν το δικό τους δρόμο, διαλέγουν, λάθος ή σωστά.

Είναι η αλήθεια πως οι μέρες που περνάω ειναι πολυ περίεργες. Και κυριολεκτικά ψάχνω να βρω τον εαυτό μου λίγο πολύ. Πέρα ενός πολύ χοντρου θέματος που μου ρθε πάρα πολύ απότομα. Κι νιώθω πολύ αδικημένος. Έχω τρελαθεί να συμπληρώνω ένα κρυφό ημερολογίο. Το άρχισα με ένα section και έχω προσθέσει 2-3 επιπλεον σε μερικές…

Είναι ώρες, που πραγματικά σκέφτομαι πως ο Θεός, ότι κι αν υπάρχει με χει ξεχάσει. Περνάω τις τελευταιες μέρες, τη χειρότερη φάση της ζωής μου. Πέρασαν, πολλά χρόνια υποχρεώσεων, αναμονής, ελπίδας!

Μια και έχει πέσει ησυχία, ας κάνουμε και μία ημερολογιακή εγγραφή. Τα τελευταία χρόνια αποφεύγω να γράφω καθημερινά, γιατί εύκολα ξεφεύγεις.

Η ζωη είναι τόσο δυναμική, ώστε κάθε μέρα, είναι διαφορετική. Και στο μόνο που μπορείς να βασιστείς είναι η πίστη πως πάντα υπάρχει κάποιο νόημα. Πως το χάος είναι μια ακόμη μάσκα της αλήθειας.

Ένας συνεχής παφλασμός έγιναν οι μέρες, καθώς προδιαγεγραμμένος ο ρυθμός τους, κι η ανάγκη για μια υπέρβαση, για υπέρμορον μια λάμψη, απροσδόκητη, πριν ένα καθορισμένο τέλος χάνεται στη γαλήνη και τη σιγουριά αυτής της τεχνητής ροής!

Από μικρός είχα την θέληση να ζήσω για πάντα, κι αυτό έχει καθορίσει και τη ζωή μου μέχρι στιγμής. Ως αποτέλεσμα, ήταν καλά και κακά γεγονότα, εμπειρίες κ.α. Ένα από αυτά ήταν ο τρόπος της μελέτης μου στα πράγματα που με ενδιέφεραν πραγματικά. Αφιέρωνα και αφιερώνω εξαιρετικά πολύ χρόνο σε αυτά και σχεδόν πάντοτε αμελώ τις σχέσεις μου με τους άλλους ανθρώπους. Παρόλα αυτά, με το καιρό προσπαθώ να καταλάβω τους ανθρώπους όπως και να διαμορφώνω τις αποφάσεις μου με βάση τα δεδομένα που προσφέρουν.

Πάντα πίστευα πως οι καθημερινές κοινότυπες πράξεις και αντιλήψεις, που παρατηρούσα στους ανθρώπους ήταν κατά ένα μεγάλο ποσοστό είναι μάταιες ή άχρηστες.

Είναι φορές, που αναρωτιέμαι γιατί υπάρχει το συναίσθημα του φόβου. Οι μηχανισμοί του προστατεύουν από άμεσους αλλά και έμμεσους κινδύνους. Ωστόσο, το ερώτημα παραμένει, αν ο φόβος, ως συναίσθημα είναι χρήσιμος σε πιο περίπλοκα ή συναισθηματικά ζητήματα.