Σαν ανάσταση, νιώθω την ανάγκη για περίπατο
βαδίζοντας μέσα σε ένα περίεργο πλακόστρωτο!
Μια μοναξιά… Κι ανάμνηση παλιότερων βημάτων`
η ματιά μου τρεμοπαίζει ανάμεσα σε τίποτα!
Κι χάνομαι! Ξαφνικά!, ότι είμαι πέφτει και καταποντίζεται.
Έχω χάσει πια τον εαυτό μου…

Θα ‘θελα να μην είμαι μόνος, όπως περπατάω
κι ονειρικά έστω…Μια ευχή να με βοηθάει.

Τι ‘θα θελα! -Τίποτα… Μόνο αυτό θυμάμαι
καθώς άκουγα το βήμα μου να φεύγει.

Κι είναι παράπονο, το κοίταγμα ανάμεσα απ’ όλα τ’ άλλα,
πλην εμού. -Μόνο το μέσα μου δεν ξέρω, για ‘κείνο απορώ διαρκώς
Κι σκέφτομαι… : – Κανείς δεν χάνει, πιο πολλά
απ’ όσα μπορεί να εκπληρώσει. Και να αγγίξει…

(Μου μένει: Μόνο διαρκώς να ονειρεύομαι…)