Είναι ώρες, που πραγματικά σκέφτομαι πως ο Θεός, ότι κι αν υπάρχει με χει ξεχάσει. Περνάω τις τελευταιες μέρες, τη χειρότερη φάση της ζωής μου. Πέρασαν, πολλά χρόνια υποχρεώσεων, αναμονής, ελπίδας!

Θυμάμαι ακόμα τον ήχο, εκείνων των καιρών
θυμάμαι και την αίσθηση της κρύας ανάσας μες στο βράδυ.
Πως η ψυχή μου πάγωσε, εμπρός στο ξεχασμένο κήπο.

Στα μέρη των νεκρών περιπλανιέμαι, εκεί που που ναοί απομένουν γκρίζοι
και το νερό τη μνημη παίρνει. Ποτίζει τα κλήματα του Άδη
κι έτσι η ζωή και πάλι άνθίζει σαν ασφόδελος, από το θολό νερό.

Παντα ακούς εκείνο το τραγούδι, π’ ακούγονταν στο σιωπηλο ηλιοβασίλεμα
όταν Θεός και προσευχή γινόντουσαν ένα με την ηρεμία του κουρασμένου ήλιου.

Ένας συνεχής παφλασμός έγιναν οι μέρες, καθώς προδιαγεγραμμένος ο ρυθμός τους, κι η ανάγκη για μια υπέρβαση, για υπέρμορον μια λάμψη, απροσδόκητη, πριν ένα καθορισμένο τέλος χάνεται στη γαλήνη και τη σιγουριά αυτής της τεχνητής ροής!

Είναι ο ίδιος άνεμος, που φυσάει κάθε βράδυ,
τα ίδια δέντρα που τρεμοσβήνουν στο βάθος, εδώ και χρόνια!
Κι είναι καιρός που παύεις να προσέχεις τις αλλαγές του χρόνου,
και κάπως επιμένεις πως όλα παραμένουν ίδια!

… οι εικόνες της ημέρας, του πρώτου περίπατου, στολίζονται από τις σκούρες αποχρώσεις της πρότερης δροσιάς. – Μέσα τους, ακόμα βλέπεις κι αισθάνεσαι τον άσβεστο βόμβο της σιωπής!

Ο λόγος που γράφω, ποτέ δεν αλλάζει, ποτέ δεν άλλαξε.
Ο,τι αλλάζει, είναι ο τόπος, το σημείο του κύκλου, το σύμπαν…