Συνήθως, όταν γράφεις σε παρασύρουνε τα λόγια! Ένας παράλογος χείμαρρος, μ’ αστέρια, τόπους και ταξίδια, γεμάτο με πειρατές και κουρασμένους ταξιδιώτες.

Κι είναι ο λόγος, η αιτία, αυτό π’ αναζητάς λίγες στιγμές, το βράδυ. Παλιές αγάπες, όνειρα, στιγμές που νόμιζες πως θα ‘χες βρει εξήγηση

Ήσουν απ’ τις λαμπρότερες θεότητες στην πρώιμη γη. Στα πόδια σου, ο νέος κόσμος, όταν ακόμα τα βράδια κι οι ημέρες, διαρκούσαν ώρες!

Τις στιγμές, που το βλέμμα παραμένει ίδιο, σε ένα ατέλειωτο κενό. Είναι εκείνες οι φορές, που ο χρόνος σταματάει

Όταν πέφτουν οι σκιές, και πλησιάζει βράδυ: Σαν κάτι να θυμάμαι…

Σκέφτηκα να γράψω μια “ποίηση”, κάτι σαν ξένο!
κάνοντας χρήση μιας θέρμης και ενός πράσινου βλαστού
να αναζητήσω μερικές συνήθειες
που βρίσκονται στην έννοια κάθε ζωής

Στα μακρινά, σε μένα δέντρα στρέφω ένα βλέμμα
κι από το βάδισμα, το σώμα έχει χαθεί.