Κάποιες φορές μιλάμε για να μιλάμε. Η καθημερινότητα δε βγάζει πάντα νόημα.

Σήμερα, αφού έφαγα, γύρισα στο δωμάτιο μου. Πάνω στο κρεβάτι μου, ήταν ξαπλωμένη η σκυλίτσα μου, η Μάγια. Ήταν ξαπλωμένη στο πλάι, με τα μάτια ορθάνοιχτα. Περίμενε να της πω να κάνουμε κάτι μαζί. Αντίθετα, κάθισα λίγο στο γραφείο. Κοίταξα τις οθόνες μου, social, chat, emails ώστε να απαντήσω σε συνεργάτες. Και μετά, πήγα και την αγκάλιασα. Νιώθω πολύ ήρεμος όταν την αγκαλιάζω.

Αυτό το podcast είναι ψιλο-χαλαρός μονόλογος. Έτσι να περάσει η ώρα.

Πολύ συχνά σκέφτομαι, πως είμαι πολύ καχύποπτος με τους ανθρώπους. Ειτε γιατί προσέχω κάποιες ασυμφωνίες με κάποια πράγματα που έχουν πει στο παρελθόν, είτε γιατί κάτι δεν είναι ξεκάθαρο στο σύνολο της συμπεριφοράς τους. Είναι ένα θέμα που με προβληματίζει, δεν μπορώ να ξέρω αν αυτά που βλέπω είναι αποτέλεσμα αφηρημένης συμπεριφοράς ή κάτι επιτηδευμένο….

Είναι ο ίδιος άνεμος, που φυσάει κάθε βράδυ,
τα ίδια δέντρα που τρεμοσβήνουν στο βάθος, εδώ και χρόνια!
Κι είναι καιρός που παύεις να προσέχεις τις αλλαγές του χρόνου,
και κάπως επιμένεις πως όλα παραμένουν ίδια!

Πάντα πίστευα πως οι καθημερινές κοινότυπες πράξεις και αντιλήψεις, που παρατηρούσα στους ανθρώπους ήταν κατά ένα μεγάλο ποσοστό είναι μάταιες ή άχρηστες.

Είναι φορές, που αναρωτιέμαι γιατί υπάρχει το συναίσθημα του φόβου. Οι μηχανισμοί του προστατεύουν από άμεσους αλλά και έμμεσους κινδύνους. Ωστόσο, το ερώτημα παραμένει, αν ο φόβος, ως συναίσθημα είναι χρήσιμος σε πιο περίπλοκα ή συναισθηματικά ζητήματα.

Τα πάντα αλλάζουν μαζί μας! Ο τρόπος που σκεφτόμαστε καθορίζει, τον τρόπο που βλέπουμε το κόσμο! Και περιμένεις, ότι μια τόσο ακριβή κουβέντα, θα παραμείνει σαν απόφθεγμα.

Γιατί έλπισα απ’ την αρχή, πως θα διαφέρω …
Θα είμαι άνθρωπος με καρδιά κι πήγα προς τα κει
να διδαχτώ τ’ αδίδακτα.

Σαν ανάσταση, νιώθω την ανάγκη για περίπατο
βαδίζοντας μέσα σε ένα περίεργο πλακόστρωτο!