Όσα και να ζήσω, όσα και να νιώσω! Αυτή,
η γεύση της αναμονής, μένει ακόμα. Η γλυκιά αίσθηση τ’ ονείρου, οι βιαστικές ανάσες πριν ξυπνήσω, η τελευταία εικόνα…

Είναι η μέρα που βλέπω κάθε φορά. Το μωβ που σιγά-σιγά ανοίγει, γίνεται το όμορφο, λευκό-γαλάζιο, που νιώθω τόσο γνώριμο. Δεν είναι το φως που μ’ αρέσει όμως να βλέπω. Μ’ αρέσει να βλέπω τις σκιές! Οι σκιές λένε πάντα αλήθεια. Προδίδουν πάντοτε που βρίσκεται ο ήλιος. Προδίδουν πάντα, τη τέλεια γωνία να κρυφτείς… -…

Το στοιχειό ταξιδεύει στους τοίχους. Το Στοιχειό κατοικεί ανάμεσα στους τοίχους… Και περιμένει το φεγγάρι να γεμίσει.

Στην αρχή ήταν χαμόγελα και περιέργοι καινούριοι ήχοι, μυρωδιές κι αισθήσεις. Ήταν το φως, ήταν η νύχτα ήταν οι σκιές κι η μυρωδιά του πρωϊνού.

Ποτέ δε βλέπεις εκείνο το φανάρι στη γωνιά, πριν το δρόμο για το σπίτι!
Στο μοναχικό βράδυ, όπου ο δρόμος έχει πια ερημώσει
Ποτέ δε μέτρησες τη ζωή σου σε στιγμές.
Δε θυμάσαι καν, την εποχή που το φως του φαναριού ήταν λευκό!

Τα δέντρα φάνταζαν, πράσινα! Και τα πουλιά
νομίζω, τραγουδούσαν.
Παράξενο! Το μονοπάτι έβγαζε στο σπίτι…

Τα ασημένια δάκτυλα του ήλιου άγγιξαν το δρόμο!
Και πήραν τα εναπομείναντα νερά κάποιου ψιλόβροχου,

Είναι απόηχος, όσων ελπίζω πως δεν έζησα!
ένα ζήτημα τιμής, που μένει δίχως τέλος …

Σκέφτηκα να γράψω μια “ποίηση”, κάτι σαν ξένο!
κάνοντας χρήση μιας θέρμης και ενός πράσινου βλαστού
να αναζητήσω μερικές συνήθειες
που βρίσκονται στην έννοια κάθε ζωής