Όσα και να ζήσω, όσα και να νιώσω! Αυτή,
η γεύση της αναμονής, μένει ακόμα. Η γλυκιά αίσθηση τ’ ονείρου, οι βιαστικές ανάσες πριν ξυπνήσω, η τελευταία εικόνα…

Το στοιχειό ταξιδεύει στους τοίχους. Το Στοιχειό κατοικεί ανάμεσα στους τοίχους… Και περιμένει το φεγγάρι να γεμίσει.

Υπάρχουν ταξίδια που δε τελειώνουν! Μέρη, που τα περπατάς αιώνες.
Υπάρχουν σκέψεις που ριζώνουν στο μυαλό! Δαίμονες που στέκονται εκεί για χρόνια.
Υπάρχουν αρρώστιες που μένουνε για χρόνια. Πληγές που γεννιούνται απ’ το σώμα.

Τα σύννεφα μαζεύτηκαν και ‘κάναν ένα κύκλο, τραγούδησαν
για μια φορά, την ομορφιά του ήλιου. Και διαλύθηκαν.
Έγιναν δροσιά, έγιναν βροχή κι ομίχλη.

Μία λάμψη μέσα στη γη, μια θερμή φωτιά, αέναη
με τη καρδιά της να βουϊζει διαρκώς, να τρέμει.

Ένας συνεχής παφλασμός έγιναν οι μέρες, καθώς προδιαγεγραμμένος ο ρυθμός τους, κι η ανάγκη για μια υπέρβαση, για υπέρμορον μια λάμψη, απροσδόκητη, πριν ένα καθορισμένο τέλος χάνεται στη γαλήνη και τη σιγουριά αυτής της τεχνητής ροής!

Ποτέ δε βλέπεις εκείνο το φανάρι στη γωνιά, πριν το δρόμο για το σπίτι!
Στο μοναχικό βράδυ, όπου ο δρόμος έχει πια ερημώσει
Ποτέ δε μέτρησες τη ζωή σου σε στιγμές.
Δε θυμάσαι καν, την εποχή που το φως του φαναριού ήταν λευκό!

Είναι ο ίδιος άνεμος, που φυσάει κάθε βράδυ,
τα ίδια δέντρα που τρεμοσβήνουν στο βάθος, εδώ και χρόνια!
Κι είναι καιρός που παύεις να προσέχεις τις αλλαγές του χρόνου,
και κάπως επιμένεις πως όλα παραμένουν ίδια!

Πάντα, στο τέλος ακούγονται τραγούδια… Ο,τι μένει είναι ιστορίες! Λόγιοι καθισμένοι σε τραπέζια, πίνοντας, μιλώντας και καπνίζοντας εικάζουν πεποιθήσεις και πλάθουν λόγια για τη μνήμη.

Ο λόγος που γράφω, ποτέ δεν αλλάζει, ποτέ δεν άλλαξε.
Ο,τι αλλάζει, είναι ο τόπος, το σημείο του κύκλου, το σύμπαν…