Ο λόγος ύπαρξης ενός ανθρώπου, είναι θέμα οπτικής γωνίας του καθενός. Και φυσικά, μίας εν γένει αντίδρασης, στην επικρατούσα βάση της πραγματικότητας μας.

Τα πάντα αλλάζουν μαζί μας! Ο τρόπος που σκεφτόμαστε καθορίζει, τον τρόπο που βλέπουμε το κόσμο! Και περιμένεις, ότι μια τόσο ακριβή κουβέντα, θα παραμείνει σαν απόφθεγμα.

Συνήθως, όταν γράφεις σε παρασύρουνε τα λόγια! Ένας παράλογος χείμαρρος, μ’ αστέρια, τόπους και ταξίδια, γεμάτο με πειρατές και κουρασμένους ταξιδιώτες.

Λένε… Πως πέρασαν, οι εποχές του φόβου! Οι μάγισσες, πως γέρασαν και πέθαναν στα φέρετρα τους…

Σκέφτηκες ποτέ, ποια είναι τα σχήματα του κόσμου, τα νήματα π’ απλώνονται από τώρα ως το ποτέ και πάλι πίσω.

Κι είναι ο λόγος, η αιτία, αυτό π’ αναζητάς λίγες στιγμές, το βράδυ. Παλιές αγάπες, όνειρα, στιγμές που νόμιζες πως θα ‘χες βρει εξήγηση

Όσο ταξιδεύεις, να αλλάζεις σκοπό, μελωδία στα τραγούδια σου, σκέψεις για το δρόμο!

Ήσουν απ’ τις λαμπρότερες θεότητες στην πρώιμη γη. Στα πόδια σου, ο νέος κόσμος, όταν ακόμα τα βράδια κι οι ημέρες, διαρκούσαν ώρες!

Τις στιγμές, που το βλέμμα παραμένει ίδιο, σε ένα ατέλειωτο κενό. Είναι εκείνες οι φορές, που ο χρόνος σταματάει

Είναι οι ελπίδες των καταραμένων … -Μαύρες, χρωματισμένες με το γκρίζο σαν την ξεχασμένη τους αρχαία γη