Πολύ συχνά σκέφτομαι, πως είμαι πολύ καχύποπτος με τους ανθρώπους. Ειτε γιατί προσέχω κάποιες ασυμφωνίες με κάποια πράγματα που έχουν πει στο παρελθόν, είτε γιατί κάτι δεν είναι ξεκάθαρο στο σύνολο της συμπεριφοράς τους. Είναι ένα θέμα που με προβληματίζει, δεν μπορώ να ξέρω αν αυτά που βλέπω είναι αποτέλεσμα αφηρημένης συμπεριφοράς ή κάτι επιτηδευμένο….

Ένας συνεχής παφλασμός έγιναν οι μέρες, καθώς προδιαγεγραμμένος ο ρυθμός τους, κι η ανάγκη για μια υπέρβαση, για υπέρμορον μια λάμψη, απροσδόκητη, πριν ένα καθορισμένο τέλος χάνεται στη γαλήνη και τη σιγουριά αυτής της τεχνητής ροής!

Το ταξίδι ξεκινά πάντα απλά, οι προετοιμασίες γίνονται στο νου
μα γρήγορα φαίνονται μικρές,
δίχως φαντασία, δίχως σοφία, δίχως λόγο! Όλα τα ταξίδια, έτσι παράξενα αρχίζουν και μένεις πάντα στα ταξίδια να αρμενίζεις με τ’ άστρο να ναι πάντα, ένα ταξίδι ακόμα μακριά.

Συχνά, βρίσκομαι στη φάση να αναρωτιέμαι αν ενέργησα ορθά, αν οι προθέσεις μου είναι αυτές που θα έπρεπε κι αν η συνολική μου αξιολόγηση για μία κατάσταση ή ένα πρόβλημα είναι αντικειμενική. Ωστόσο, το συναίσθημα και η λογική με το καιρό μαθαίνουν το ένα από το άλλο άλλη και χρησιμοποιούν την ίδια γλώσσα. Οπότε είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις ποιος μιλάει!

Από μικρός είχα την θέληση να ζήσω για πάντα, κι αυτό έχει καθορίσει και τη ζωή μου μέχρι στιγμής. Ως αποτέλεσμα, ήταν καλά και κακά γεγονότα, εμπειρίες κ.α. Ένα από αυτά ήταν ο τρόπος της μελέτης μου στα πράγματα που με ενδιέφεραν πραγματικά. Αφιέρωνα και αφιερώνω εξαιρετικά πολύ χρόνο σε αυτά και σχεδόν πάντοτε αμελώ τις σχέσεις μου με τους άλλους ανθρώπους. Παρόλα αυτά, με το καιρό προσπαθώ να καταλάβω τους ανθρώπους όπως και να διαμορφώνω τις αποφάσεις μου με βάση τα δεδομένα που προσφέρουν.

Ποτέ δε βλέπεις εκείνο το φανάρι στη γωνιά, πριν το δρόμο για το σπίτι!
Στο μοναχικό βράδυ, όπου ο δρόμος έχει πια ερημώσει
Ποτέ δε μέτρησες τη ζωή σου σε στιγμές.
Δε θυμάσαι καν, την εποχή που το φως του φαναριού ήταν λευκό!

Είναι ο ίδιος άνεμος, που φυσάει κάθε βράδυ,
τα ίδια δέντρα που τρεμοσβήνουν στο βάθος, εδώ και χρόνια!
Κι είναι καιρός που παύεις να προσέχεις τις αλλαγές του χρόνου,
και κάπως επιμένεις πως όλα παραμένουν ίδια!

Τα δέντρα φάνταζαν, πράσινα! Και τα πουλιά
νομίζω, τραγουδούσαν.
Παράξενο! Το μονοπάτι έβγαζε στο σπίτι…

Πάντα πίστευα πως οι καθημερινές κοινότυπες πράξεις και αντιλήψεις, που παρατηρούσα στους ανθρώπους ήταν κατά ένα μεγάλο ποσοστό είναι μάταιες ή άχρηστες.

Πάντα, στο τέλος ακούγονται τραγούδια… Ο,τι μένει είναι ιστορίες! Λόγιοι καθισμένοι σε τραπέζια, πίνοντας, μιλώντας και καπνίζοντας εικάζουν πεποιθήσεις και πλάθουν λόγια για τη μνήμη.