Αυτό που ήξερα πάντα: Αν ο θάνατος είναι αφύσικος
τότε ο δρόμος του ανθρώπου είναι λάθος.

Είναι η ανάσα, η πρώτη που βαραίνει. Και αποσιωπά αργά τις σκέψεις
αφήνοντας ένα δροσερό σκοτάδι πίσω απ’ το κουρασμένο βλέμμα.

Είναι η μέρα που βλέπω κάθε φορά. Το μωβ που σιγά-σιγά ανοίγει, γίνεται το όμορφο, λευκό-γαλάζιο, που νιώθω τόσο γνώριμο. Δεν είναι το φως που μ’ αρέσει όμως να βλέπω. Μ’ αρέσει να βλέπω τις σκιές! Οι σκιές λένε πάντα αλήθεια. Προδίδουν πάντοτε που βρίσκεται ο ήλιος. Προδίδουν πάντα, τη τέλεια γωνία να κρυφτείς… -…

Το στοιχειό ταξιδεύει στους τοίχους. Το Στοιχειό κατοικεί ανάμεσα στους τοίχους… Και περιμένει το φεγγάρι να γεμίσει.

Υπάρχουν ταξίδια που δε τελειώνουν! Μέρη, που τα περπατάς αιώνες.
Υπάρχουν σκέψεις που ριζώνουν στο μυαλό! Δαίμονες που στέκονται εκεί για χρόνια.
Υπάρχουν αρρώστιες που μένουνε για χρόνια. Πληγές που γεννιούνται απ’ το σώμα.

Στην αρχή ήταν χαμόγελα και περιέργοι καινούριοι ήχοι, μυρωδιές κι αισθήσεις. Ήταν το φως, ήταν η νύχτα ήταν οι σκιές κι η μυρωδιά του πρωϊνού.

Μέρες και μέρες έρχονται και ξετυλίγονται σα να το λευκό χαρτί
άχρωμο, ασήμαντο, νεκρό κομμάτι μιας ζωής.

Μια αίσθηση ηρεμία ήρθε, ο δροσέρος αέρας
που ‘ρχεται πάντα να μου πει κάτι καινούριο.

Συνήθιζα παλιά, να αναπολώ τη μέρα, να βλέπω το ξημέρωμα.
Τη στιγμή, π’ ο ήλιος άγγιζε τα πρώτα δέντρα του ορίζοντα

Είναι ώρες, που πραγματικά σκέφτομαι πως ο Θεός, ότι κι αν υπάρχει με χει ξεχάσει. Περνάω τις τελευταιες μέρες, τη χειρότερη φάση της ζωής μου. Πέρασαν, πολλά χρόνια υποχρεώσεων, αναμονής, ελπίδας!