Πάντα πίστευα πως οι καθημερινές κοινότυπες πράξεις και αντιλήψεις, που παρατηρούσα στους ανθρώπους είναι κατά ένα μεγάλο ποσοστό μάταιες ή άχρηστες. Το οποίο συνεχίζω να υποστηρίζω στη κοσμοθεωρία μου. Ως άνθρωποι με περιορισμένο προσδόκιμο ζωής, προσπαθούμε ενστικτωδώς να απορροφήσουμε αντιλήψεις και ιδέες γρήγορα από το περιβάλλον μας, καθιστώντας την προσωπικότητα μας αναμενόμενο παράγωγο συγκεκριμένων καταστάσεων και της ιστορικής περιόδου στην οποία γεννιόμαστε. Ως έφηβοι αμφισβητούμε μερικές από τις ιδέες που σχηματίσαμε νωρίτερα, αλλά πολύ σπάνια, τη βάση αυτών. Έτσι πεποιθήσεις όπως οι κοινωνικές αξίες, όπως η θρησκεία, οι τρόποι έκφρασης, οι θεμελιώδεις στόχοι της ζωής, να παραμένουν αναλλοίωτοι και καθορισμένοι από το περιβάλλον στο οποίο ο καθένας μας εξελίσσεται.
– Χρόνια τώρα, βλέπω τη μητέρα μου, να ανάβει το καντήλι κάθε πρωί. Κάθε έναν με δύο μήνες να αλλάζει σεμεδάκια πάνω από τα έπιπλα και να ξεματιάζει συγγενείς που αισθάνονται μια περιστασιακή αδιαθεσία.
Το ξεχασμένο νόημα της καθημερινής ρουτίνας
Είναι πολύ απλό, για κάποιον άνθρωπο σήμερα, να καταλάβει γιατί, ως ένα βαθμό, αυτά είναι μάταια. Κυρίως το παραδοσιακό με τα σεμεδάκια, δεδομένου ότι, κατά τη δική μου κατανόηση, αυτού του τύπου οι προστασίες για τα έπιπλά και την οικοσκευή ήταν απαραίτητες σε παλιότερες εποχές για ορισμένα ζητήματα όπως το σκέπασμα του φαγητού για να μη πηγαίνουν έντομα, πράγμα που βλέπουμε ως απομεινάρι αυτής της παράδοσης στη τελετουργία της Θείας λειτουργίας στην ορθόδοξη εκκλησία με τη χρήση ενός πανιού, που το ονομάζουν Αέρα, έτσι ώστε να προστατεύσουν την Θεία κοινωνία. Επιπλέον, πολλά από αυτά που έχουν έντονη τη χρήση γεωμετρικών σχημάτων, φαίνεται να είναι αποτέλεσμα αραβικών επιδράσεων, έχοντας αρχικά κάποιο συμβολικό ρόλο και τώρα πια, να είναι ένα ρομαντικό στοιχείο.
– Φυσικά, δεν μπορώ να πω ότι τα σεμεδάκια είναι το πρόβλημα. Ήταν σίγουρα ενοχλητικό, γιατί πάντα ήθελα να μπορώ να βάλω έστω νερό στο τραπεζάκι δίπλα στο κρεβάτι μου και με το σουβέρ να μη μπορεί να σταθεροποιηθεί είτε θα έβαζες το ποτήρι έτσι χωρίς σουβέρ και θα βρεχόταν το σεμέν. Σε άλλη περίπτωση αν έπεφτε πάνω καφές , θα άκουγες τη “μουρμούρα της μαμάς”, οπότε κατέληγες στα σεϊκερς με πολύ ασφαλές καπάκι! Ως έφηβος είχα κηρύξει πόλεμο στα σεμέν!
Το ουσιαστικό πρόβλημα, είναι ότι ζούσαμε και ζούμε σε μία κοινωνία, συνέπεια των αντιλήψεων της προηγούμενης. Χωρίς κανένα φίλτρο! Κρίνεσαι από τη μουσική που ακούς, αν ακούς, τους φίλους σου, τα ρούχα σου, ακόμα και τις λέξεις που χρησιμοποιείς. Γιατί, οι άνθρωποι μαθαίνουν από παιδιά να αποδέχονται τα φαινόμενα και να προχωράνε παρακάτω! Κι ακόμα περισσότερο, αυτές οι αντιλήψεις μας αναγκάζουν σχεδόν πάντα σε μία ζωή καταναλωτισμού και πολλές φορές ανικανοποίητου βιοπορισμού. Αφήνοντας μας, πνευματικά κενούς και ως προσωπικότητες ατελείς.
Επίκτητοι νοητικοί περιορισμοί
Την εβδομάδα που πέρασε, έτυχε να έχω μερικές στιγμές απόλυτης ηρεμίας, πολύ σπάνιο αυτή τη περίοδο, δεδομένου του φόρτου εργασίας. Είχα πάει για μια γαστροσκόπηση και παρότι κάποιος μπορεί να πει ότι είμαι προνομιούχος, έχοντας μία καλή ιδιωτική ασφάλιση, είχε κι εκεί “περίμενε”, και πολύ γραφειοκρατεία… Ωστόσο, περιμένοντας να με πάρουν μέσα, στα ενδότερα, κι έπειτα αφού ξύπνησα, από την αναισθησία. Στην πιο χαλαρή μου κατάσταση, εδώ και 1-2 χρόνια, έκανα μια ανασκόπηση στις σκέψεις μου και στο που βρίσκομαι. Και είδα ένα τέλμα, και ίσως βρήκα τον λόγο που έχω ένα περίεργο φόβο στο μυαλό μου, τα τελευταία χρόνια. Στην αρχή φοβόμουν ότι μπορεί να έχω κάτι, ωστόσο παρόλες τις μαγνητικές, τις εξετάσεις αίματος, κι ένα σωρό εξετάσεις, που έκανα τους τελευταίους 6 μήνες, μόνο πέτρες στη χολή μου βρήκαν. Κι αυτό επειδή όπως είπαν οι γιατροί: – Ίσως έχασα πολύ γρήγορα βάρος! Οπότε, υποπτεύομαι πως όλη αυτή η κατάσταση, που πέρασα, είναι ψυχοσωματικής προέλευσης. – Φοβάμαι, πως δε θα καταφέρω να κάνω αυτά που έχω ως κίνητρα από μικρό παιδί. – Φοβάμαι πως περιορίζομαι από καταστάσεις. Κι αυτό, είναι πάντα απαράδεκτο στη δική μου κοσμοθεωρία!
-Ξερω! Ακούγεται αυστηρό και παράλογο. Δεν είμαι στενόμυαλος. Απλά, έχω την αίσθηση πως η ζωή δεν είναι έχει αξία αν είσαι “πεζός” άνθρωπος. Τίποτα καινούριο δε βγήκε από “πεζούς” ανθρώπους. Οι περίεργοι και οι απόκληροι, είχαν πάντα την καλύτερη οπτική του κόσμου. Οπότε, το να δέχομαι καταστάσεις, αυτόματα μου θέτει περιορισμούς. Κι ο χειρότερος περιορισμός είναι στα όνειρα που μπορείς να κάνεις! Χάνεις τη θέληση για ζωή! Γι’ αυτό πάντα προτιμούσα την ιδέα να βρίσκομαι εκτός κοινωνίας, εκτός της πλαστής πραγματικότητας που εμφυτεύει στις αντιλήψεις των ανθρώπων. Ατέλειωτη όρεξη για ζωή, περιπέτειες και γνώσεις. Πάντα, αυτό ήθελα να είναι η ζωή μου!
Παράλληλα, πάντα ζήλευα τους υπόλοιπους ανθρώπους που όντας πιο πεζοί στους στόχους τους, δημιουργούν οικογένειες, φίλους, ιστορίες! Παρότι, οι συζητήσεις και οι κοινωνική αλληλεπίδραση με αυτούς τους ανθρώπους, μου αφήνει μια επίγευση επιφανειακών ανθρώπων, χωρίς ουσιαστικό λόγο ή σκοπό ύπαρξης. Θαυμάζω την γνώση που τους δίνει σε μερικά πράγματα, η απλή εμπειρία της ζωής, που συνεπάγεται μια πλειοψηφία από ενστικτώδεις επιλογές. Και πως με το καιρό μαθαίνουν από τα λάθη τους και συγχωρούν τον εαυτό τους και το περιβάλλον τους, ακόμα και από τρομερά λάθη.
-Εγώ ποτέ δε κατάφερα να συγχωρώ τον εαυτό μου και τους άλλους τόσο εύκολα. Κι όμως μία ζωή με μερικώς ενστικτώδεις επιλογές, μπορεί να δώσει αυτή τη πολύτιμη γνώση.
-Ποτέ δε κατάλαβα, τι νόημα είχαν οι στημένες φωτογραφίες με τα προετοιμασμένα χαμόγελα. Γιατί μόνο ο αυθορμητισμός αποκαλύπτει τους ανθρώπους. Κι όμως σε κάποιες περιπτώσεις, αυτά τα προετοιμασμένα χαμογέλα, μαρτυρούν προσπάθεια για ευτυχία! Να συμβιβαστείς με αυτά που έχεις και να βρεις τον πλούτο στις σχέσεις μέσα στις ανθρώπινες σχέσεις. Ενώ εγώ πάντα έλεγα αυτό που αποδίδεται στον συγγραφέα W. H. Auden:
–Είμαστε εδώ για να βοηθήσουμε άλλους, οι άλλοι γιατί είναι εδώ, δεν έχω ιδέα!
Μια πρόταση, που μπορεί να έχει πολλά νοήματα, μα όσο αφορά εμένα, σημαίνει πως θεωρώ πως εγώ είμαι εδώ, για να βοηθήσω άλλους προς ένα καλύτερο, πιο όμορφο κόσμο, και δε με αφορά ο σκοπός της ζωής των άλλων. Λαμβάνοντας υπόψη, πως αυτός ο άνθρωπος που ρωτάει τον εαυτό του και τους άλλους για το σκοπό της ζωής του, θέλει να έχει κάποιο σκοπό, καθιστώντας τον μέλος του πρώτου συνόλου. Όσοι δεν κάνουν αυτή την ερώτηση ουσιαστικά, βρίσκονται στους άλλους που δεν έχουν σκοπό στη ζωή. Οπότε, δεν έχουν ιδιαίτερη βαρύτητα στις επιλογές του πρώτου συνόλου.
Βλέποντας κάποιους ανθρώπους λοιπόν, να μην έχουν κάνει καν την ερώτηση, κι όμως από την οπτική των επιλογών, ταιριάζουν πιο πολύ στο πρώτο σύνολο, καταλήγεις στο συμπέρασμα πως αυτός ο τύπος των ανθρώπων είναι καθοριστικός και κριτήριο διαχωρισμού των παραπάνω. Όπως επίσης, αποτελούν και ύλη και κίνητρο για το πρώτο σύνολο ανθρώπων, ώστε να επιθυμεί να βοηθάει και να επιδιώκει την πρόοδο.
– Δεν θα μπορούσα να διανοηθώ ένα κόσμο χωρίς αυτή την ενστικτώδη γνώση του αιώνιου της αγάπης που έχουν αυτοί οι άνθρωποι! Πιστεύω πως πάντα θα τους θαυμάζω. Κι ίσως μαθαίνοντας από αυτούς, θα βρω τι θέλω και τι πρέπει να κάνω για να συνεχίσω το δρόμο μου.
