Ένας συνεχής παφλασμός έγιναν οι μέρες, καθώς προδιαγεγραμμένος
ο ρυθμός τους, κι η ανάγκη για μια υπέρβαση, για υπέρμορον
μια λάμψη, απροσδόκητη,  πριν ένα καθορισμένο τέλος
χάνεται στη γαλήνη και τη σιγουριά αυτής της τεχνητής ροής!

Γιατί το κύμα πάντα επιμένει, πάντα θέλει να ακούγεται, και πάντα
μετά το πάφλασμα πεθαίνει!
Είναι ιδέες, φόβοι κι ό,τι οι άνθρωποι αποφάσισαν να ζούνε μέσα!
Ένας κόσμος ανύπαρκτος, μα άπληστος, αλλά σίγουρος και όμορφος!
Είναι η ανθρώπινη καρδιά, που ησυχάζει στο ρυθμό της...

Έτσι οι εποχές περνάνε ανεπαίσθητα. Κάνουν κύκλους και κάθε φορά
ο ήχος γυρνάει λίγο αλλαγμένος.
Λίγο πιο αδύναμος, λίγο συνηθισμένος, λίγο πιο αργός, αλλά ακόμα δύσκολα προσεχείς τη φθίνουσα σκάλα της κυματογραμμής.