Στο μοναχικό βράδυ, όπου ο δρόμος έχει πια ερημώσει
το πεζοδρόμιο έχει σκουρύνει απ΄τα νερά κι αντανακλά το φως.
Πόδι δε το πάτησε, εδώ και ώρες...

Έτσι κι ο δρόμος, έτσι και τα πεζούλια των σπιτιών.
Όλα είναι καθαρά! Σαν να βρίσκομαι μπροστά σε ένα καινούριο κόσμο.

Τα βράδια όταν τρέχεις προς το σπίτι, γεμάτος σκέψεις, γεμάτος σχέδια
έτοιμος να σκιαγραφήσεις δέκα χρόνια απ' το μέλλον σε ένα βήμα...
Όταν τα βήματα χάνονται στις σκέψεις μιας ζωής που δεν έρχεται ποτέ...
Ένα κίτρινο φως μιας λάμπας, δακρύζει στην εικόνα μιας πέτρινης ζωής...

Ποτέ δε βλέπεις εκείνο το φανάρι στη γωνιά, πριν το δρόμο για το σπίτι!
Ποτέ δε μέτρησες τη ζωή σου σε στιγμές.
Δε θυμάσαι καν, την εποχή που το φως του φαναριού ήταν λευκό! 

Κι όμως, για μια στιγμή, ετούτη η βροχή καθάρισε το κόσμο.
Και πάνω στο πεζούλι το φως του φαναριού έγινε λευκό!