Πάντα, στο τέλος ακούγονται τραγούδια... Ο,τι μένει είναι ιστορίες!
Λόγιοι καθισμένοι σε τραπέζια, πίνοντας, μιλώντας και καπνίζοντας
εικάζουν πεποιθήσεις και πλάθουν λόγια για τη μνήμη.

- Παιδιά, που πλέκουν τις εικόνες
με τις σκέψεις από κάποια βραδινή φωτιά,
με το δέος εκείνων των στιγμών,
που ως τελετουργικό σπονδής, στους πρώτους πατέρες και μητέρες, μένει!

Πάντα, τις νύχτες ακούγονται φωνές· οι ψίθυροι, τα βήματα
και κάτι σα νερό! Μια κινούμενη δροσιά, ένα μακρινό ποτάμι,
μια βροχή, που γίνεται ομίχλη δίνοντας σώμα σε κάθε ψιθύρου μορφή. 

Εποχές μου το βλέμμα σκοτεινιάζει,
βλέπει νέα μέρη μακρινά,  εποχές καινές,
ιδέες που ανατριχιάζουν κι αναζωογονούν, αφήνοντας ακόμα
ένα άγνωστο μέρος για να βρούνε! Και πάλι, να γεμίσει ο αέρας παραμύθια!

Κι όπως η πλάνη πως, ο χρόνος, αυτός μακραίνει και κρύβεται,
στο βάθος του τρομερού! ορίζοντα ·   αφήνονται σημάδια, βιαστικά.
-Να τα δει ο νέος Ήλιος, για να βρει το δρόμο για τη Μνήμη που έμεινε πίσω, στ' ακρινό του κόσμου!