Σκέφτηκες ποτέ, ποια είναι τα σχήματα του κόσμου,
τα νήματα π’ απλώνονται από τώρα ως το ποτέ
και πάλι πίσω.

Ποια αστέρια, έχασαν το φως τους και ‘γίναν κάτι άλλο.
Τη μοναξιά του ουρανού, των μορφών που οι αρχαίοι,
έδωσαν ονόματα ηρώων!

Τι είναι όλα αυτά που έφτιαξαν το κόσμο, και ποια όνειρα
σχημάτισαν αυτό το “τώρα”!

Κι όλοι αυτοί που ‘χάσαν τη ζωή τους για να γράψουν…
Που σπατάλησαν ζωές, για να ζητήσουν ένα γράμμα 
πίσω, απ’ το χάος.

Και με μια δόση, απ’ τη δροσιά του πρωινού, το άφησαν
σ’ ένα χαρτί μισογραμμένο!

Αν χίλιες φωτογραφίες και χαμόγελα, δε φτάνουν για μια μνήμη,
όσο ένα λαχάνιασμα, μια βρεγμένη θύμηση ημέρας,
και το χαλαρό, ίσως εύθυμο τέλος, μιας τρομακτικής στιγμής!

Όπως ο πλούτος, στη δυστυχία δεν θα αξίζει τίποτα!
Αν δε περάσεις μια στιγμή, δε θα δεις πως χάθηκε…

Τίποτα δεν έχει αλλάξει… Τίποτα! Μόνο ο αέρας αλλάζει μυρωδιές.
Όλα είναι σκέψεις!