Ήταν μία σκέψη, που ήρθε πίσω! Ένα όνειρο
για να συνεχιστεί …

Κι όμως τα αστέρια μου, ακόμα τριγυρίζουν
και χάνουν τα μέρη που θα ‘πρεπε να στέκονται!
Μόνο μερικές αστραποβολές, με συνεπαίρνουν.

Ύστερα, έπειτα …
Έρχεται η βροχή και με ποτίζει ως το κόκκαλο,
σαν να ‘χω τρέξει και να ‘χω ιδρώσει, όσο ποτέ!!!

Είναι κάτι που άκουσα, σήμερα στη σύναξη:
Πως είναι το θαύμα που χρειάζεται την πίστη
και η ταπείνωση την ελάχιστη προσπάθεια …

{Είναι η ευλογία μου, να ελπίζω!
Κι η κατάρα μου, να μη ζω …}