Μια και έχει πέσει ησυχία, ας κάνουμε και μία ημερολογιακή εγγραφή. Τα τελευταία χρόνια αποφεύγω να γράφω καθημερινά, γιατί εύκολα ξεφεύγεις. Χάνεις το στόχο σου και βγάζεις αρνητικά συναισθήματα που συνήθως είναι και τα πιο έντονα. Επίσης τείνω να εξειδικεύω σε πρόσωπα και γεγονότα, ενώ το πρόβλημα συνήθως είναι στη δική μου συναισθηματική κατάσταση. Είναι λογικό πως ο υπόλοιπος κόσμος προχωράει. Και η σημασία που έχει ο καθένας μας για τους άλλους είναι σχετική αλλά κατά το πλείστον μικρή.
– Άσχετο, το πεσιμιστικό ύφος που έχει το συμπέρασμα της παραπάνω παραγράφου, είναι ρεαλιστικό. Ακόμα κι αν πεθάνει είτε αρρωστήσει βαριά ένας γνωστός μας, στη καλύτερη θα λυπηθούμε, θα πούμε κρίμα ή περαστικά. Αλλά η ζωή μας θα συνεχίσει όπως πριν.
Τα πράγματα που έχουν σημασία για το περισσότερο κόσμο, είναι όταν παθαίνουμε εμείς κάτι, όταν επηρεάζεται το περιβάλλον μας, είτε νιώθουμε την απόρριψη. Τότε τα συναισθήματα μας γίνονται έντονα. Και είναι επίσης, οι στιγμές που νιώθεις το χρόνο να πηγαίνει αργά, να κυλάει βασανιστικά ώστε να νιώθεις τη κάθε στιγμή αιωνιότητα. -Πιθανόν, αυτό να είναι και σε ένα βαθμό καλό, γιατί οξύνει τις αισθήσεις και σε βοηθάει να περάσεις μια κατάσταση πιο γρήγορα. Ωστόσο, παραμένει εξαιρετικά βασανιστικό.
Λεπτομέρειες…
Κάτι τέτοιο συνέβη και σε μένα… Εδώ και αρκετό καιρό, ο χρόνος μου είναι εξαιρετικά περιορισμένος. Δουλεύω συνέχεια, διαβάζω τις ώρες που δε δουλεύω. Κοινωνική ζωή καθόλου, μιλάω με 3-4 ανθρώπους μέσα από social και chat και βγαίνω έξω απλά για ψώνια και δουλειές. Έχω αγοράσει μερικά όργανα γυμναστικής (διάδρομο, ποδήλατο, μερικά βάρη και λάστιχα), και προσπαθώ να πειθαρχώ, κι όταν υπάρχει χρόνος να αφιερώνω λίγο εκεί. Τώρα, μετά από τον πιο κουραστικό χρόνο της ζωής μου, άδειασε απότομα το πρόγραμμα, γιατί μπήκε το καλοκαίρι. Και είμαι σε μία φάση, ειλικρινά πρωτόγνωρη, για μένα.
Υπάρχει μια σχετική οικονομική άνεση, μπορώ να αγοράσω ένα σωρό άχρηστα πράγματα, έχω χρόνο να διαβάσω, να φτιάξω πράγματα που σκεφτόμουν όλο το προηγούμενο χρόνο. Αλλά, βλέπω επίσης πως ο κόσμος γύρω μου έχει αλλάξει σε σχέση με μένα. Οι φίλοι που είναι κάποιοι είναι και συνεργάτες, έχουν πράγματα να κάνουν γιατί έχουν οικογένειες. Ένα άλλο άτομο που μιλάμε χρονια τώρα, παρατηρώ πως με βλέπει κατά κύριο λόγο σαν επαγγελματική γνωριμία, κι αν δε πω εγώ κάτι, μπορεί να κάνει να μιλήσει κανα δυο βδομάδες. Και πραγματικά αισθάνομαι πως με μειώνει αυτό (Τώρα αν κάποιος αναρωτιέται αν το έγραψα για να το δει το άτομο που αναφέρομαι, απλά στατιστικά, υπάρχει 50% να δει την εγγραφή του blog και πάνω σε αυτό γύρω στο 50% να καταλάβει που αναφερομαι. Οποτε με 25% πιθανότητα, δε θα ‘χε ιδιαίτερο νόημα…). Γενικά βλέπω ότι, αν μου επιτρέπεται η έκφραση “έχω χάσει επεισόδια”. Άλλα πίστευα, ορισμένες φορές κι άλλα προκύπτουν…
Έτσι, μέσα στο περασμένο ΣΚ, ένιωσα όλο το συναισθηματικό βάρος αυτών και ήμουν λίγο ζόμπι. Το πρόβλημα με το δικό μου ζόμπι “status” είναι πως είναι το μυαλό παραμένει ενεργό, απλά το σώμα δεν έχει ενέργεια να κάνει τίποτα. Κι αυτό χειροτερεύει τη κατάσταση, γιατί φτιάχνει το μυαλό σου απίθανα σενάρια. Που ναι μεν, είναι προφανές πως είναι απίθανα, αλλά εκείνη τη στιγμή σε επηρεάζουν σημαντικά. Πέρασα λοιπόν το χρόνο μου, μεταξύ ταινιών, μερικών σημειώσεων στο tablet, δούλεψα 2-3 ώρες καθαρές και στα ενδιάμεσα κοιμόμουν προσπαθώντας να σταματήσω να σκέφτομαι.
Νot so new day
Σήμερα ξυπνώντας λίγο πριν τις 7πμ, η διάθεση δεν είχε βελτιωθεί, οπότε αποφάσισα να τελειώσω τις σημειώσεις στο tablet. Προκειμένου να βγάλω όλες μου τις σκέψεις και να αφήσω το κεφάλι μου κενό. Μίλησα στην υπεύθυνη της ομάδας μου στην εταιρεία που συνεργάζομαι στην Ελλάδα, να μου σηκώσει τα tasks γιατί έχουν πέσει. Γιατί κακά τα ψέματα, θα βοηθήσει αν έχω λιγότερο χρόνο να σκεφτώ, θα πάνε οι υπαρξιακές σκέψεις στο backburner. Και στο μεταξύ θα αλλάξει το status του εγκεφάλου και θα δω τα πράγματα πιο θετικά. Στη τελική, τίποτα δεν τελειώνει ποτέ. Και το ότι συνειδητοποίησα απλά ότι νιώθω πολύ μόνος μου, ειναι κάτι που προφανώς διορθώνεται είτε απλά βρίσκεις τους λόγους που θέλεις να είσαι μόνος. Απλά, ίσως θα πρέπει κάθε τόσο να αναθεωρώ την άποψη μου για το τι είναι κάποιοι άνθρωποι για μένα. Το έχω αναφέρει άπειρες φορές, πως πρέπει να υπάρχει ισορροπία. Αν ένας άνθρωπος δε ζητάει την σημασία που δίνεις, δε θα έπρεπε να τη δίνεις.
Μετά από αυτές τις σκέψεις λοιπόν, αφού έβγαλα το άχτι μου στο τρέξιμο στο καημένο το διάδρομο. Κάθισα στο γραφείο, άνοιξα το blog, έγραψα αυτό εδώ… Και τώρα βάζω μια σειρά στις ιδέες μου για τα διάφορα project που τρέχουν. Συνεχίζω να έχω νεύρα, αλλά από το ζόμπι, it’s much better!
