Πολύ συχνά σκέφτομαι, πως είμαι πολύ καχύποπτος με τους ανθρώπους. Ειτε γιατί προσέχω κάποιες ασυμφωνίες με κάποια πράγματα που έχουν πει στο παρελθόν, είτε γιατί κάτι δεν είναι ξεκάθαρο στο σύνολο της συμπεριφοράς τους. Είναι ένα θέμα που με προβληματίζει, δεν μπορώ να ξέρω αν αυτά που βλέπω είναι αποτέλεσμα αφηρημένης συμπεριφοράς ή κάτι επιτηδευμένο. Συνήθως παίρνω την ασφαλή οδό, δηλαδή ότι η μη ξεκάθαρη συμπεριφορά, κρύβει κάτι. Το οποίο είναι απλά μία τακτική, προκειμένου να αποφύγει κάποιος να επενδύσει εμπιστοσύνη σε μη έμπιστους ανθρώπους. Αλλά πραγματικά, πως μπορώ να επιλέγω μία τέτοια τακτική, αφού υπάρχει κάλλιστα η πιθανότητα βάση αυτής να θεωρούσα αναξίοπιστο και τον εαυτό μου…
Επιπλέον, η μέχρι τώρα εμπειρία μου με τους ανθρώπους, δείχνει πως δεν έχει τόσο αξία το αν ένας άνθρωπος έχει φανεί αναξιόπιστός κάποια στιγμή, αλλά αν οι προθέσεις του προς εσένα είναι θετικές. Ένας φίλος, ανεξάρτητα το τι θα κάνει ο ίδιος, έχει στο νου του το καλύτερο για εσένα, ακόμα κι αν η λογική του είναι λάθος. Κάποιος που έχει κακές προθέσεις, είτε προσωπικό όφελος από κάτι, είναι κατ’ εξοχήν αναξιόπιστος.
Κι ανάμεσα σε αυτά είναι το θέμα πως περιμένω από τους ανθρώπους να θέλουν παρόμοια πράγματα με αυτά που θέλω εγώ. Πραγμα εξαιρετικά σπάνιο. Ωστόσο, πραγματικά με πειράζει όταν καταλαβαινω πως αυτό δε συμβαίνει. Και θα περίμενε κανείς πως μετά από 3 δεκαετίες ζωής θα το είχα συνηθίσει, αυτό δεν έχει γίνει ακόμα. Βέβαια, θα επιθυμούσα να το είχα συνηθίσει, για να μη με πειράζει. Και να μην αισθάνομαι άσχημα όταν συμβαίνει. Γιατί είναι καθαρός εγωϊσμός, κι όχι μόνο δεν συνενεί με αυτά που πιστεύω, αλλά είναι και πραγματικό πρόβλημα! Γιατί, όπως έλεγε και ο Master Yoda:
Attachment leads to jealousy
Star Wars III – Revenge of the Sith (2005)
The shadow of greed, that is
Train yourself to let go of everything you fear to loose
Πάντα τη θεωρούσα θρυλική ταινία, παρεμπιπτόντως! Γιατί όλοι μας, εχουμε βρεθεί στη θέση του Anakin Skywalker και μετέπειτα Dard Vader. Να κλεινόμαστε στο εαυτό μας και τα θέλω μας από φόβο μήπως χάσουμε αυτά που έχουμε ήδη.
Βάζουμε δηλαδή τον εαυτό μας σ’ ένα αιώνιο δράμα, να προσπαθούμε να κρατήσουμε αυτά που θα χάσουμε εν τέλει, έτσι κι άλλιώς.
Κι εδώ έρχομαι σε μία ρεαλιστική πολίτική, που δέχεται ότι δε μπορείς να κρατήσεις τίποτα, αν δεν διεκδικείς περισσότερα. Δε ξέρω αν το εκφράζω σωστά, ωστόσο το ζητούμενο είναι πως ποτέ δεν είσαι ασφαλής όσο παραμένεις σε ένα σημείο, που διεκδικείς μόνο τα πράγματα και τους ανθρώπους που έχεις, αλλα θα πρέπει να συνεχίσεις να διεκδικείς και να δημιουργείς δεσμούς, προκειμένου να παραμείνεις σταθερός εκεί που είσαι και να μπορείς να πετύχεις περαιτερω στόχους.
Είναι μία πολιτική που ακολουθώ κυρίως, σε επαγγελματικό επίπεδο. Γιατί με τους ανθρώπους δεν έχω και μεγάλη επιτυχία… Επαγγελματικά, επειδή μ’ αρέσει η δουλειά μου και είμαι και λιγο στραβόξυλο, δουλεύει….
Το πρόβλημα μου με τους ανθρώπους, είναι πως οι άνθρωποι με το γνωρίσμα της προσωπικότητας που διεθέτουν όλοι σε κάποιο βαθμό, έχουν τα δικά τους “θέλω”. Κι επομένως χρειάζεται να βρεις τον τρόπο να τους πείσεις πως θέλουν αυτό που θέλεις κι εσύ. Δηλαδή να το παίξεις λίγο ψυχολόγος και να συνδέσεις αυτό που θέλεις με κάποια θετική τους εμπειρία στο παρελθόν or something…
Εν τέλει ξαναδιάβαζοντας γρήγορα, ότι έχω γράψει παραπάνω, αντιλαμβάνομαι απλά πως είναι πράγματα που θα αργήσω να βρω εξηγήσεις. Και η έλλειψη εξηγήσεων, είναι από τα λίγο πράγματα που με αγχωνουν πραγματικά!
