Κάποιες φορές αναρωτιέμαι: Που πήγαν όλοι! Είναι εντυπωσιακό, πως μέσα σε κάτι λιγότερο από τριάντα χρόνια ζωής, έχουν εξαφανιστεί τόσα πρόσωπα από τη ζωή μας. Άλλες φορές, για καλό, άλλες για κακό, άλλες… δεν είσαι σίγουρος!
Τα πάντα αλλάζουν μαζί μας! Μικρότερος, είχα σχηματίσει αυτές τις θεωρίες. Μέσα στους ατέλειωτους μοναχικούς περίπατους μου, είχα προσομοιώσει αρκετά χρόνια στο μέλλον. Έλεγα πως ο κόσμος μας, είναι ο καθρέπτης μας. Ο τρόπος που σκεφτόμαστε καθορίζει, τον τρόπο που βλέπουμε το κόσμο! Και περιμένεις, ότι μια τόσο ακριβή κουβέντα, θα παραμείνει σαν απόφθεγμα. Μα, σε μια ξαφνική στιγμή… με μια καθημερινή κίνηση… καταλαβαίνεις πως κάποτε, δεν έκανες τη κίνηση να πιάσεις το κουτάλι, δε βαστούσες το ποτήρι με τον ίδιο τρόπο. Και τότε, ο καθρέπτης έχει αλλάξει σχήμα!
Να ζεις τα λόγια σου, είναι μια άρρητη κατάρα! Είναι τόσα πολλά, τα συναισθήματα εκείνες τις στιγμές. Ώστε δεν υπάρχουν λέξεις για να αποδόσεις σωστά ένα τέτοιο σύνολο, παρά μόνο το “άρρητο”! Να ξέρεις, πως κάποτε, σου ‘χε έρθει σαν όνειρο, σαν σχήμα στη σκέψη. Και ανεπαίσθητα χάραξες το πνεύμα σου, με τη μορφή του. Σε κάνει να πιστεύεις, ότι ήταν η στιγμές που πήρες πραγματικά τις αποφάσεις σου!
Ίσως, η κατάρα μου είναι, πως ήξερα πάντα ποιος είμαι και τι θέλω να ‘μια. Και τα όνειρα μου, είναι ακριβά σε θυσίες κι ελπίδες. Γιατί, παρόλη την τελειομανία μου, παρότι πάντα πιστεύω ότι μπορώ να καταφέρω τα πάντα και πως δε πρέπει να σταματήσω τον αγώνα. Το γεγονός, ότι περιμένω πολλά από τον εαυτό μου, με έκανε δειλό κάποιες στιγμές. Γιατί δεν είμαι αυτό που θα ήθελα να είμαι! Και μάλλον στο βάθος δε πιστεύω ότι αξίζω κάποια πράγματα. Άλλες φορές πάλι, είμαι πολύ αυστηρός με τους ανθρώπους. Γιατί εγώ, δεν ήμουν ποτέ τόσο αδύναμος! Και στο τέλος, ένα κομμάτι μου, επιθυμεί κάποιες από τις χαρές, που επιθυμούν οι περισσότεροι άνθρωποι. Κι ακόμη κι αν η επιθυμία μου να πέσω με το σπαθί στο χέρι, είναι απίστευτη. Είναι στιγμές, που πραγματικά ζηλεύω!
Έτσι, όπως τα σύννεφα πηγαινό-έρχονται στον ουρανό και μένουν μόνο μερικές στιγμές, στο σχήμα μιας παραίσθησης, έτσι και πολλοί άνθρωποι, που νομίζαμε πως γνωρίσαμε! Καταλήγουν να είναι ισοδύναμο μίας. -Κάποια στιγμή! Δεν είσαι σίγουρος καν, αν το πρόσωπο τους, σου είναι από κάπου γνώριμο! Δε λυπάμαι τη ζωή μου, συνεχίζω να ελπίζω και να αγαπάω τ’ όνειρα μου. Κι ίσως, στο τέλος, δε θα ‘θελα ν’ αλλάξω κάτι από τη ζωή μου. Όσες φορές, κι αν με κορόιδεψαν, όσες φορές κι αν έμεινα μόνος μου, όσες φορές στενοχωρήθηκα. Δε με λυπάμαι! Δε ξέρω, αν ήθελα κάτι άλλο. Ήθελα πάντα η ζωή μου να γίνει παράδειγμα. Όχι, γι’ αυτό που είμαι! Μπορεί κάλλιστα, ότι έχω πετύχει ή όσο καταπληκτικό ή θλιβερό μέλλον μπορεί να μου επιφυλάσσεται, να μην είναι τίποτα. Άλλα το όνειρο ενός ανθρώπου, για μια εποχή ομόνοιας, ενθουσιασμού και προόδου, είναι πραγματικά το νόημα του σταυρού του Ιησού Χριστού!
Βλέπετε, όταν η είτε ανθρώπινή είτε Θεϊκή είτε Θεανθρώπινη μορφή αυτή του Ιησού Χριστού ανέβηκε στο σταυρό, δεν ήταν ο θάνατος για τους ανθρώπους το νόημα! Ήταν ένα παράδειγμα ζωής, με αυτή τη κίνηση ο σταυρός έγινε αστέρι, για να βρίσκεις το δρόμο σου στο σκοτάδι. Κι όταν βλέπεις σκοτάδι γύρω, έχεις σκοτάδι μέσα σου! Ο καθρέπτης σου, βλέπει κενό! Έτσι, ένα όνειρο αν βρει σώμα, μπορεί να γίνει αστέρι για τον επόμενο.
Πάντα, φανταζόμουν τον εαυτό μου, ως μία σκοτεινή μορφή του Lancelot. Μήτε Camelot, μήτε Guinevere. Μόνο, μια μαύρη πανοπλία, για να μη φαίνομαι, μες στις σκιές! Κι ένα σκοπό να είμαι αυτός που θα κραδαίνει το Excalibur!
Το θέμα όμως, είναι ότι κάθε μεγάλη πράξη, δεν έχει γίνει από θρύλους. Αλλά από ανθρώπους! Κι αν δεν είσαι άνθρωπος με τον πόνο και τις αδυναμίες που σημαίνει αυτό. Και χωρίς την προσπάθεια, τις θυσίες και την αφοσίωση που χρειάζεται αυτή η πράξη. Ίσως τελικά να μην έχει νόημα να γίνεις θρύλος!
