Είναι η μέρα που βλέπω κάθε φορά. Το μωβ που σιγά-σιγά ανοίγει,
γίνεται το όμορφο, λευκό-γαλάζιο, που νιώθω τόσο γνώριμο.
Δεν είναι το φως που μ' αρέσει όμως να βλέπω. Μ' αρέσει να βλέπω τις σκιές!
Οι σκιές λένε πάντα αλήθεια. Προδίδουν πάντοτε που βρίσκεται ο ήλιος.
Προδίδουν πάντα, τη τέλεια γωνία να κρυφτείς... 

- Αν κοιτάξεις προσεκτικά, θα δεις!
Το ξεχασμένο κόσμο, που κρύβεται στη δροσιά του πρωϊνού.
Με τους κατάφυτους, πράσινους τοίχους, και τις μικρές αυλές.
Τις ψυχές που 'χουν ξεμείνει να κοιτάνε τον άδειο δρόμο,
αυτόν, με τις ξεχασμένες ζωγραφιές και τις σκαμμένες άκρες.
Εκείνο το δρόμο, που πάντα θα βλέπεις τη χλόη στ' αυλάκια του νερού...

- Θα δεις, αν ρήξεις το βλέμμα σου παντού!
Το φως δε φτάνει σ' όλα τα σημεία... δε φτάνει! 
Μ' αφήνει να δω χρώματα, σε διάφορους τόνους,
και το κορεσμό όλων τους στο γκρίζο. 
Ακόμα κι αν τα χρώματα, ανέκαθεν, ήταν ψευδαίσθηση.
- Λατρεύω το γαλάζιο και το γκρίζο όταν μπλέκουν μεταξύ τους.
Λατρεύω το χλωμό πράσινο του δρόμου, στα παρτέρια!
Λατρεύω το νόημα που δίνουνε στα σχήματα.

- Ξέρεις... Οι σκιές δείχνουν πάντα, το δρόμο για το σπίτι.
Οπού κι αν είσαι, όταν πλησιάζεις...
Οι σκιές γίνονται πιο γνώριμες. Κι όσο προχωράς
έρχονται στο πλάι και σου κάνουνε παρέα!
Μα όταν φτάσω εκεί, δε θα κοιτάξω εμπρός, για την εξώπορτα.
Θέλω να δω, το γερασμένο γάτο της αυλής,
και το γαύγισμα αγάπης από πάνω!