Ο λόγος που γράφω, ποτέ δεν αλλάζει, ποτέ δεν άλλαξε.
Ο,τι αλλάζει, είναι ο τόπος, το σημείο του κύκλου, το σύμπαν
και οι λέξεις που εκφράζουν δικές και άδικες αλήθειες. 

Δεν υπάρχει τέλος, δεν υπάρχει μέση, ότι αρχίζει δε τελειώνει...
Κάθε σημείο είναι μια αρχή κι ένα τέλος, ένας κόσμος κι ένα άπειρο
που, προσποιείται πως σέβεται κανόνες! 

Κι έπειτα, τα κύματα προσχωρούν στην τυφλή εικόνα του κόσμου
και δίνουν στο παρόν κόσμο τη μυρωδιά του αλατιού
της σκοτεινής αλλαγής που διαταράσσει τις ισορροπίες των εμπειριών. 

Ένα σύννεφο κλωστές, ένα μπέρδεμα γραμμές, μπλέκουν την εικόνα
με το θολωτό ψηφιδωτό που ίπταται  πιο πάνω...
Κι ο βόμβος της ηρεμίας πλέον, αποτελεί εξέγερση στον ρυθμικό θόρυβο της Μοίρας!

Δεν υπάρχει τέλος, δεν υπάρχει μέση, δεν υπάρχει σώμα...
Είναι μια γραμμή, ένα σύμπαν, ένας κόσμος, μία ζωγραφιά, 
ένα επιτηδευμένο τυχαίο λάθος που,
γράφει και ξαναγράφει κανόνες και μετά μπερδεύεται, χάνεται τελείως
και τους ξαναρχίζει!