T
ις στιγμές, που το βλέμμα παραμένει ίδιο, σε ένα ατέλειωτο κενό.
Είναι εκείνες οι φορές, που ο χρόνος σταματάει,
κι αφήνει τη σκέψη να ταξιδέψει μόνη της, στο κόσμο, που
μόνο η ψυχή μας περπατάει, κι ο νους σταματάει κι ανασαίνει!
Μια πολύχρωμη φωτογραφία, που χύνεται σε χρώματα, κι ανοίγει
σε χρωματιστό μαύρο, που σα να θυμίζει το σκοτάδι!
Και το μάτι εξωτερικά βαθαίνει, όπως είναι παγωμένο,
ανιχνεύει σε βάθος το νέο κόσμο, με ένα τρεμούλιασμα κι ένα φόβο!
Είναι σαν βρίσκεσαι μπροστά σε ένα μέρος που ξυπνάει! Ένα ήλιο που,
αν κι ακόμα κρυμμένος, προδίδεται απ’ φως του στον ορίζοντα.
-Το μαύρο, ξεκινάει να μωβίζει, να είναι όλα,
σαν τα κοιτάς μέσα από μεταξωτή κουρτίνα!
Ακόμα πιο μακριά, κι η κουρτίνα φεύγει, μένει ένας ανέγγιχτος κόσμος!
Με τη δροσιά να γυαλίζει στα πλατιά φύλλα των δέντρων,
κι ο αέρας να περνάει ανέγγιχτός και δροσερός, να σε προκαλεί σε ένα περίπατο!
Ένα περπάτημα στον ανέγγιχτό τόπο της ελεύθερης ψυχής!
“Είναι σαν όνειρο όλα αυτά, σαν στόχος που είναι πάντα μακριά!
Μα η ελευθερία, η αγάπη, ο καλός μας εαυτός είναι ο τόπος της ελεύθερης ψυχής!”
