Είναι ώρες, που πραγματικά σκέφτομαι πως ο Θεός, ότι κι αν υπάρχει με χει ξεχάσει. Περνάω τις τελευταιες μέρες, τη χειρότερη φάση της ζωής μου. Πέρασαν, πολλά χρόνια υποχρεώσεων, αναμονής, ελπίδας!

Μια και έχει πέσει ησυχία, ας κάνουμε και μία ημερολογιακή εγγραφή. Τα τελευταία χρόνια αποφεύγω να γράφω καθημερινά, γιατί εύκολα ξεφεύγεις.

Η ζωη είναι τόσο δυναμική, ώστε κάθε μέρα, είναι διαφορετική. Και στο μόνο που μπορείς να βασιστείς είναι η πίστη πως πάντα υπάρχει κάποιο νόημα. Πως το χάος είναι μια ακόμη μάσκα της αλήθειας.

Εδώ και κάποιο καιρό έχω δει το κόσμο να αλλάζει, νέες συνθήκες, νέοι νόμοι, νέες προκαταλήψεις, νέοι φόβοι, ανακατάταξη δυνάμεων. Πολλοί θα πουν, πως ένας COVID-19, τα άλλαξε όλα… Αλλά όχι, αυτό ήταν και να είναι για πάντα η αφορμή.

Πολύ συχνά σκέφτομαι, πως είμαι πολύ καχύποπτος με τους ανθρώπους. Ειτε γιατί προσέχω κάποιες ασυμφωνίες με κάποια πράγματα που έχουν πει στο παρελθόν, είτε γιατί κάτι δεν είναι ξεκάθαρο στο σύνολο της συμπεριφοράς τους. Είναι ένα θέμα που με προβληματίζει, δεν μπορώ να ξέρω αν αυτά που βλέπω είναι αποτέλεσμα αφηρημένης συμπεριφοράς ή κάτι επιτηδευμένο….

Ένας συνεχής παφλασμός έγιναν οι μέρες, καθώς προδιαγεγραμμένος ο ρυθμός τους, κι η ανάγκη για μια υπέρβαση, για υπέρμορον μια λάμψη, απροσδόκητη, πριν ένα καθορισμένο τέλος χάνεται στη γαλήνη και τη σιγουριά αυτής της τεχνητής ροής!

Συχνά, βρίσκομαι στη φάση να αναρωτιέμαι αν ενέργησα ορθά, αν οι προθέσεις μου είναι αυτές που θα έπρεπε κι αν η συνολική μου αξιολόγηση για μία κατάσταση ή ένα πρόβλημα είναι αντικειμενική. Ωστόσο, το συναίσθημα και η λογική με το καιρό μαθαίνουν το ένα από το άλλο άλλη και χρησιμοποιούν την ίδια γλώσσα. Οπότε είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις ποιος μιλάει!

Από μικρός είχα την θέληση να ζήσω για πάντα, κι αυτό έχει καθορίσει και τη ζωή μου μέχρι στιγμής. Ως αποτέλεσμα, ήταν καλά και κακά γεγονότα, εμπειρίες κ.α. Ένα από αυτά ήταν ο τρόπος της μελέτης μου στα πράγματα που με ενδιέφεραν πραγματικά. Αφιέρωνα και αφιερώνω εξαιρετικά πολύ χρόνο σε αυτά και σχεδόν πάντοτε αμελώ τις σχέσεις μου με τους άλλους ανθρώπους. Παρόλα αυτά, με το καιρό προσπαθώ να καταλάβω τους ανθρώπους όπως και να διαμορφώνω τις αποφάσεις μου με βάση τα δεδομένα που προσφέρουν.

Πάντα πίστευα πως οι καθημερινές κοινότυπες πράξεις και αντιλήψεις, που παρατηρούσα στους ανθρώπους ήταν κατά ένα μεγάλο ποσοστό είναι μάταιες ή άχρηστες.

Είναι φορές, που αναρωτιέμαι γιατί υπάρχει το συναίσθημα του φόβου. Οι μηχανισμοί του προστατεύουν από άμεσους αλλά και έμμεσους κινδύνους. Ωστόσο, το ερώτημα παραμένει, αν ο φόβος, ως συναίσθημα είναι χρήσιμος σε πιο περίπλοκα ή συναισθηματικά ζητήματα.