Πάντα στα αυτιά και τα μάτια μου έβλεπα μια μακρινή πατρίδα, ένα μέρος ηρεμίας κι ευτυχίας που όλα παραμένουν ίδια. Ο πόνος κι ο θάνατος θα είναι μακρινές εικόνες, μπροστά στην απέραντη επιρροή στο κόσμο μου. Ένα ταξίδι που ποθούσα, πάντοτε να κάνω. Να βρεθώ στις λευκές ακτές και να γίνω πειρατής ανάμεσα στο κόσμο…

Μερικές φορές, αναρωτιέσαι για το κόσμο, κάποιες άλλες όχι! Μα, είναι το μόνο πράγμα που μπορείς αισθανθείς και να αγγίξεις, πέρα από σένα. Ένα αχανές, γεμάτο ομίχλη όραμα!

Συνήθως, όταν γράφεις σε παρασύρουνε τα λόγια! Ένας παράλογος χείμαρρος, μ’ αστέρια, τόπους και ταξίδια, γεμάτο με πειρατές και κουρασμένους ταξιδιώτες.

Λένε… Πως πέρασαν, οι εποχές του φόβου! Οι μάγισσες, πως γέρασαν και πέθαναν στα φέρετρα τους…

Κι είναι ο λόγος, η αιτία, αυτό π’ αναζητάς λίγες στιγμές, το βράδυ. Παλιές αγάπες, όνειρα, στιγμές που νόμιζες πως θα ‘χες βρει εξήγηση

Τις στιγμές, που το βλέμμα παραμένει ίδιο, σε ένα ατέλειωτο κενό. Είναι εκείνες οι φορές, που ο χρόνος σταματάει

Δε θα μπορούσα να πιστέψω
πως ο κόσμος τέλειωσε,
και σε μια στιγμή φευγάτος φάνηκε
στη δύση, στα δάση των αρχαίων οραματισμών
που σα μια αύρα αιώνιας στιγμής
στοιχειώνει τις παλιές δρυάδες.