Τα ασημένια δάκτυλα του ήλιου άγγιξαν το δρόμο!
Και πήραν τα εναπομείναντα νερά κάποιου ψιλόβροχου,

Είναι απόηχος, όσων ελπίζω πως δεν έζησα!
ένα ζήτημα τιμής, που μένει δίχως τέλος …

Ήταν μία σκέψη, που ήρθε πίσω! Ένα όνειρο
για να συνεχιστεί …

Με το μεγάλωμα ενός δέντρου σημάδεψα, εκείνη τη στιγμή!
-Για να θυμάμαι-

Γιατί έλπισα απ’ την αρχή, πως θα διαφέρω …
Θα είμαι άνθρωπος με καρδιά κι πήγα προς τα κει
να διδαχτώ τ’ αδίδακτα.

Σκέφτηκα να γράψω μια “ποίηση”, κάτι σαν ξένο!
κάνοντας χρήση μιας θέρμης και ενός πράσινου βλαστού
να αναζητήσω μερικές συνήθειες
που βρίσκονται στην έννοια κάθε ζωής

Στα μακρινά, σε μένα δέντρα στρέφω ένα βλέμμα
κι από το βάδισμα, το σώμα έχει χαθεί.

Σαν ανάσταση, νιώθω την ανάγκη για περίπατο
βαδίζοντας μέσα σε ένα περίεργο πλακόστρωτο!

Η λάμπα αναμμένη για τη νύχτα, ιδρωμένη απ’ ανάσες και φωνές όλη την ώρα. Το φως αχνό και σαν χρωματιστό, γύρω της ξεφεύγει, αφήνοντας κάτω μια σκιά. Το πρόσωπο μου, βαρετό, γερμένο στο τραπέζι, σε μιαν άκρη κοιμισμένο με το χέρι μαξιλάρι. Η ματιά σπινθηροβόλα, τα βλέφαρα κλειστά. Ούτε άχνα δεν ξεφεύγει, μόνο ένα ψυγείο…

Οι σκέψεις αναζητούν απόγευμα και μιας νύχτας το μεθύσι, όχι από ποτά κι αισθήσεις, όμορφες. Σ’ ένα κύπελλο μόνο, να αρμενίσω! Να ‘χει τ’ άστρα θέλω, να χει ουρανό, την ώρα που, η μέρα του χαράζει την πρώτη της φωνή. Να ‘ναι άδεια η σκηνή, να φαίνονται τα δέντρα, να δω τον ήλιο με τσίμπλες…