Πάντα, στο τέλος ακούγονται τραγούδια… Ο,τι μένει είναι ιστορίες! Λόγιοι καθισμένοι σε τραπέζια, πίνοντας, μιλώντας και καπνίζοντας εικάζουν πεποιθήσεις και πλάθουν λόγια για τη μνήμη.

Είναι φορές, που αναρωτιέμαι γιατί υπάρχει το συναίσθημα του φόβου. Οι μηχανισμοί του προστατεύουν από άμεσους αλλά και έμμεσους κινδύνους. Ωστόσο, το ερώτημα παραμένει, αν ο φόβος, ως συναίσθημα είναι χρήσιμος σε πιο περίπλοκα ή συναισθηματικά ζητήματα.

… οι εικόνες της ημέρας, του πρώτου περίπατου, στολίζονται από τις σκούρες αποχρώσεις της πρότερης δροσιάς. – Μέσα τους, ακόμα βλέπεις κι αισθάνεσαι τον άσβεστο βόμβο της σιωπής!

Ο λόγος που γράφω, ποτέ δεν αλλάζει, ποτέ δεν άλλαξε.
Ο,τι αλλάζει, είναι ο τόπος, το σημείο του κύκλου, το σύμπαν…

Συχνά, τριγυρίζω στο μπαλκόνι και παίζω με τη μια γλυκιά χνουδωτή ψυχούλα, τη σκυλίτσα μου τη Μάγια. Η Μάγια είναι μία ασυνήθιστη περίπτωση για σκύλος!

Παράλληλα στο γράψιμο, έρχεται η ελπίδα! Διαπιστώνεις, πως η ψυχή σου ακόμα, ανασαίνει!

Αναρωτιέμαι πως περνάει ο χρόνος τελικά… Πόσα άλλαξαν! Θα έλεγε κανείς ότι έχω καταγράψει όλη την ενήλικη μου ζωή σε μερικές λίγο-διαβασμένες δημοσιεύσεις.

Μερικές φορές, αναρωτιέσαι για το κόσμο, κάποιες άλλες όχι! Μα, είναι το μόνο πράγμα που μπορείς αισθανθείς και να αγγίξεις, πέρα από σένα. Ένα αχανές, γεμάτο ομίχλη όραμα!

Τα χρόνια προχωρούν, και τα λόγια μένουν πίσω. Όλα μένουν ίδια, για μια στιγμή του χρόνου·

Ο λόγος ύπαρξης ενός ανθρώπου, είναι θέμα οπτικής γωνίας του καθενός. Και φυσικά, μίας εν γένει αντίδρασης, στην επικρατούσα βάση της πραγματικότητας μας.