Οι σκέψεις αναζητούν απόγευμα και μιας νύχτας το μεθύσι, όχι από ποτά κι αισθήσεις, όμορφες. Σ’ ένα κύπελλο μόνο, να αρμενίσω! Να ‘χει τ’ άστρα θέλω, να χει ουρανό, την ώρα που, η μέρα του χαράζει την πρώτη της φωνή. Να ‘ναι άδεια η σκηνή, να φαίνονται τα δέντρα, να δω τον ήλιο με τσίμπλες…

Παραμένω και κοιτάζω, το δάσος το νεκρό και απρόσμενα μοιράζω στη σελήνη τον αγρό. Στην ευθύβολη στιγμή αναδεύονται ψυχές και στην μοίρα την τρελή μου, μπλέκονται φωνές. Μόνο λόγους, μόνο, βγάζω και στέκομαι δειλός μα τον ηρωισμό του χρόνου, ποιος τον ξέρει; Ποιος; Κι όλο κάθομαι μονάχος και προσμένω αγκαλιές τι μου έμελλες η μοίρα!…

Δε θα μπορούσα να πιστέψω
πως ο κόσμος τέλειωσε,
και σε μια στιγμή φευγάτος φάνηκε
στη δύση, στα δάση των αρχαίων οραματισμών
που σα μια αύρα αιώνιας στιγμής
στοιχειώνει τις παλιές δρυάδες.

Δεν υπάρχει απόσπασμα διότι το άρθρο είναι προστατευμένο.